Gisteren, met Koninginnedag, was weer zo'n 'eerste keer': voor het eerst niet met zijn vieren, maar met zijn drieen. Gelukkig scheen de zon en was de sfeer in het park gezellig en ongedwongen. Er waren veel ouders van klasgenootjes van W en S. Het grootste deel is op de hoogte van de situatie en ondersteunt me, met of zonder woorden. Dat is fijn.
Ik kwam nog wat ouders tegen die ik nog van de creche kende en die nog niet op de hoogte waren. Dat gaf me weer de gelegenheid om te spuien. Niet altijd even aardig, want soms heb ik ook het gevoel dat ik anderen met mijn verdriet belast.
de kinderen vermaakten zich prima, hoewel S nog steeds een kort lontje heeft en sneller huilt dan gebruikelijk. Ze wilde een skateboard en gelukkig vonden we dat, voor 5 euro. De rest van de middag heeft ze op het speelplein in de buurt geoefend en ze kan het al vrij aardig. Zoals ze daar stond, in complete skaters-outfit en haar oranje-gespoten haartjes, was ze zo mooi en was ik zo trots!
Dan komen ook weer de tranen, want ik kan het nu niet meer delen zoals ik dat eerder wel kon. Natuurlijk kan ik A een fototje sturen, maar het is toch anders.
Ik merk ook dat ik toch nog geregeld fantasien heb over 'wat als'. Wat als hij tot bezinning komt? Wat als zij hem dumpt? Gezien het feit dat ik elke avond nog huil met de woorden 'ik wil dit niet', is het niet geheel onlogisch en vast ook onderdeel van een natuurlijk proces. Maar het belemmert ook de verwerking, want ik ben dan toch teleurgesteld als er weer signalen zijn, waaruit blijkt dat hij zo snel mogelijk met de snol verder wil. Dus ik moet de realiteit niet uit het oog verliezen: 'wat als' is er niet en zal niet komen. 'ik moet alleen verder' is wat het is en waar ik het mee moet doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten