maandag 29 oktober 2012

een nieuwe wending

Dit weekend waren de kinderen bij A. Ik had wat foto's geWhatsAppt gekregen, waaruit bleek dat ze in een binnenspeeltuin waren. om half 6 kreeg ik een hevig geemotioneerde A aan de telefoon, waarna de snol het overnam. A bleek een epileptische aanval te hebben gehad. De kinderen hebben de aanval zelf niet gezien, maar wel alle fuzz eromheen; de paniek, de ambulance, het ziekenhuis.
Er is een CT-scan gemaakt, waaruit vooralsnog niks ernstigs bleek. vrijdag heeft A een EEG en er wordt nog een MRI gemaakt. A mag de eerste tijd geen alcohol en hij mag drie maanden geen autorijden.
A en de snol hebben de kinderen teruggebracht, want dat zagen ze even niet zitten. De kinderen hebben hier geslapen en zijn de volgende dag weer met A en de snol meegegaan, naar het strand en naar A-stad.
Omdat ze al kwamen toen de kinderen nog aan het ontbijt zaten, heb ik A gevraagd of de snol even mee naar binnen wilde. Die zag ik dus ook weer voor het eerst sinds een jaar.
Zij heeft natuurlijk de schrik van haar leven gehad en moest met drie kinderen achter de ambulance aan. Op de locatie was gelukkig goede hulp in de vorm van een verpleegkundige en een BHV-er.

Het heeft natuurlijk ook voor mij consequenties. A kan nu niet met de motor uit A-stad komen om de kinderen op te halen, maar komt met de trein. Hij weet niet wat de oorzaak is van de aanval; hopelijk is het niks ernstigs.
Mij heeft het iets milder gemaakt.

zondag 14 oktober 2012

Kutweek

Dit was een kutweek. met een fijn einde, dat dan weer wel.
Ik had dinsdag een werkactiviteit buiten werktijden. A wilde niet hier 'oppassen'. Hij zou oppas regelen (nadat ik de eerste 2 zelf al had geprobeerd). Had hij niet gedaan (les 1 uit het grote echtscheidingsboek: slechte eigenschappen van je ex worden na de scheiding niet beter). Maandagavond mailde hij me dat hij de kinderen dan dinsdagavond wel mee naar A. zou nemen en woensdagmorgen weer naar school zou brengen.
Veto: geen gesleep met de kinderen als het niet nodig is. Maar hij had maandagavond niet meer geantwoord, dus dinsdagmorgen moest de discussie afgerond worden. Dat liep uit de hand, waar de kinderen bij waren.  Een klein kind zou zich volwassener hebben gedragen dan hij deed: stampvoeten en schreeuwen. Pas toen ik, uit pure frustratie, ging huilen, kalmeerde hij en viel er een soort van gesprek te voeren. We spraken af dat hij de oppas zou bellen en als dat niet zou lukken, ik de werkactiveit zou skippen.
Halverwege de dag belde ik hem en gaf hij aan, toch hier op te willen passen.
Toen ik 's avonds terug kwam, vroeg ik waarom hij dan uiteindelijk besloten had, toch hier te willen blijven.
Ik had het kunnen weten, want dat hij niet zelf besloten, dat had de snol hem ingefluisterd. Overigens is ze daarmee wel 1,5 millimeter in mijn achting gestegen. hij niet.
Ik heb weer eens een gesprek proberen te voeren over het waarom. Maar dat had ik beter kunnen laten: ik kreeg nog weer een paar messen in mijn rug: dat hij al heel lang niet meer wilde. En dat, als een relatie slecht is, er 2 mensen schuldig zijn. Dat hij het niet eerlijk vond dat hij overal de schuld van kreeg.
Ach ja: dan moet je wel weten dat de relatie slecht is. Dan moet de één dat aan de ander vertellen. En niet als een kleuter lopen mokken. En ik weet zeker dat de relatie niet zó slecht was. het latste half jaar ja, toen was het slecht, dat voelde ik. Maar daarvoor niet.
Ik denk dat hij redenen zoekt voor zijn gevoelens en die creeert. Beetje jammer dat dat betekent dat ík 'het' heb gedaan.

maandag 8 oktober 2012

The soundtrack of my sorrow

in de eerste dagen, weken van de onheilstijding was ik erg veel met muziek bezig; het gaf me rust, steun en het sleurde me soms helemaal mee, de diepte in. De eerste weken luisterde ik erg veel naar Acda en de Munnik, de CD van 't Heerst. Vooral  de tekst van 'Suiker en azijn' en 'Geluk heb je te leen'  spraken me erg aan. Maar ook de laatste CD van Daniel Lohues bood me herkenning:'Proaten doen we later wel' en 'Waorom vuult 't zo'
Gaandeweg is de muziek me minder gaan opslorpen, maar nog steeds speelt muziek een belangrijke rol in de verwerking; af en toe schiet ik nog behoorlijk vol bij het horen van een bepaald nummer en dan vooral de tekst'. Overigens is het opvallend hoeveel liedjes de term 'verdrinken' dan wel 'drowning' gebruiken als het over liefdesverdriet gaat.
Teksten als 'just because it feels good, does not make it right' raken me. Maar ook 'Keep your head up' van Ben Howard raakt de juiste snaar. of 'Survivór' van Destiny's child.
Ik heb een playlist samengesteld op Spotify, met de titel van dit logje.
ooit komt er een moment dat ik als afsluiter 'ik ben gelukkig zonder jou' er op kan zetten. ;-)

donderdag 4 oktober 2012

doorgaan

Inmiddels zijn we ruim een maand verder. De kinderen gaan weer naar school, ik werk 3,5 dag per week, waarvan een halve dag thuis, op donderdag. A. haalt de kinderen 3 ochtenden per week op om naar school te brengen, haalt ze 2 dagen per week op van de BSO en kookt 3 x per week voor ons. De weekenden zijn verdeeld.
De hypotheek is nog altijd niet rond; de bank doet moeilijk en we hebben meerdere malen om de tafel moeten zitten om het convenant dusdanig te maken dat de bank akkoord gaat.

Het gaat. Soms gaat het goed, soms gaat het minder. De bezoeken aan de psycholoog heb ik afgerond, vooral het laatste gesprek was voor mij behoorlijk verhelderend. Het kwam er op neer dat ik vooral afstand moet nemen en me niet meer door A. moet laten raken. Hij is niet meer de persoon die hij was; door zijn daden is hij iemand geworden die ik niet meer als vriend wil hebben. Helemaal waar, maar makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik ben vooral nog boos, heel boos. Dagelijks voer ik in mijn hoofd nog allerlei 'discussies' met hem. Ik droom geregeld over hem, waarbij ik hem helemaal in elkaar sla, om maar tot hem door te dringen.
Dat moet slijten. Maar ik ben bang dat dat nog heel lang gaat duren en nooit meer helemaal over zal gaan.