woensdag 25 april 2012

Zoveel

Er zijn zoveel gedachten die er door me heen gaan de laatste maanden. Er is echter één woord dat steeds maar terugkomt: waarom?
Daar heb ik geen antwoord op. Voorlopig zal ik het ook niet krijgen en vermoedelijk wil ik het nu ook nog niet weten. Het gegeven an sich is al verschrikkelijk moeilijk te accepteren.
Ik merk wel dat er een soort van lichtpuntjes zijn. Je moet met een vergrootglas kijken om ze te zien, maar ze zijn er toch. Ik merk dat het alleen zijn went. Ik merk dat het verdriet nog wel levensgroot aanwezig is, maar ook soms wel wat minder overspoelend, allesverterend is.
Ik ben er natuurlijk nog lang niet en er zullen ook nog heel veel moeilijke momenten komen. Maar hele kleine lichtpuntjes zijn me toch wel wat waard.

maandag 23 april 2012

Ups en Downs

Sommige dagen gaan beter dan andere. Zaterdag, toen A met de kinderen op stap was, heb ik zo'n beetje de hele dag gehuild. Om zoveel onrecht, om het leven dat ik op moet geven, zonder dat ik daar iets over te zeggen heb. Om de leugens. Om mijn geschonden vertrouwen. Om het gemis van A. Of eigenlijk: om het gemis van de man die hij was. En niet meer gaat worden.
En af en toe word ik ook doodziek van al het geregel en gesteggel er omheen: toen ik vandaag een boekje van het Nibud las over de bepaling van de alimentatie werd ik niet goed. ik snap er geen drol van en ik val niet bepaald onder het domme deel der natie. Zou hij nou vooraf over dit soort dingen hebben nagedacht? Over de praktische gevolgen van het geheel?
Ik kreeg gisteren wel een lijst van spullen die hij wil hebben. Geen wereldschokkende dingen, gelukkig, maar ik werd er wel pissig van: dat is het wel het minst belangrijke, dacht ik zo. Iets op papier over een ouderschapsplan heeft hij niet; lijkt me toch een stuk belangrijker.
Aangezien we in principe niet meer met elkaar praten anders dan over de kinderen, gaan deze 'discussies' vooral per mail. Ook niet heel gezellig, maar dan ontaardt het in ieder geval niet in emotionele toestanden. Ook wel fijn.

zondag 22 april 2012

Mantra's

Mantra's moet je vooral veel en vaak herhalen, dan worden ze waarheid. Ik heb er een paar die ik maar blijf herhalen:
- utkomtgoedutkomtgoedutkomtgoed. Die mantra is al jaren oud, maar werkt nog als een trein. en anders draai ik wel honderd keer 'komp wel goed' van Daniel Lohues.
- ik kom hier beter uit dan hij.
- ik moet mijn eigen leven leiden en me niet druk maken over dat van hem.
- Laten we zorgen dat de kinderen er geen last van hebben.
- de tijd zal het leren

en voor de rest van de tijd huil ik mij de ogen uit het hoofd....

zaterdag 21 april 2012

Pijn

Zijn telefoon ligt hier aan de oplader. Hij is met de kinderen op pad. Ik kijk op de telefoon en zie een foto van hun 2-en: innig gelukkig kijkend in de lens.
Het mes snijdt dwars door mijn ziel.

donderdag 19 april 2012

de mediator, sessie 2

Afgelopen woensdag zijn we voor een tweede sessie naar de mediator geweest. Hoewel het contact tussen A en mij over de kinderen redelijk verloopt, gaat het tussen ons slecht. Toen we samen stonden te wachten tot de mediator ons kwam halen, was het ijzig stil tussen ons.


Censored
gelukkig word ik weer uit de put gepraat door mijn collega's en zuslief en J. Ik ga vroeg naar bed, want ik ben echt gebroken.

dinsdag 17 april 2012

de hulp

dit soort grote 'life events' kun je niet alleen handelen; daar heb je andere mensen bij nodig. Gelukkig zijn die in ruime mate aanwezig. Omdat ik niet stilletjes in een hoekje ben gaan zitten (ik zou ook niet weten hoe ik dat zou moeten doen, zo zit ik niet in elkaar), maar veel mensen heb ingelicht, krijg ik ook veel steun.
De meeste mensen zijn geschokt:'dat hadden we nooit achter A gezocht'.
J. helpt zoveel ze kan: ze troost, ze biedt haar huis aan, ze stimuleert me om de praktische kant van het verhaal niet uit het oog te verliezen en goed voor mezelf te zorgen. Ze zegt de dingen die nodig zijn, ook al vind ik ze niet leuk en zwijgt over dingen die niet ter zake doen. ze neemt me mee uit en wacht rustig een kwartier in de vrieskou, omdat ik ruzie maak met A.
Ook zuslief is een grote steun. Ze belt me bijna elke avond, ze kletst me door mijn huilbuien en frustraties heen. De eerste dag kwam ze langs om met me langs het strand te lopen.
Vriendin A, die ik na mijn afstuderen niet meer heb gesproken, maar die me wel een doos met een fles wijn, een zak paaseitjes en een pakje zakdoekjes stuurt. Collega V, die ruim een jaar geleden door gelijksoortige shit ging, luistert, vat samen en adviseert. Collega C, die me ziet huilen en precies de dingen zegt die ik even moet horen om niet in blinde paniek te raken. De buren, die me stuk voor stuk aanbieden om op te passen als het nodig is. De ouders van klasgenootjes van S, die me ook hun hulp en een luisterend oor aanbieden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
'je wordt gedragen', zei zuslief, 'want je kunt het nu niet alleen'. En hoewel ik het nu wel alleen moet doen, helpt de wetenschap dat ik altijd ergens terecht kan, me toch door deze pokketijd heen.

maandag 16 april 2012

de kinderen

Tsja, de kinderen. Voorlopig merken ze er praktisch niet zoveel van; A brengt ze 2 keer per week naar school en haalt ze op van de BSO; dan kookt hij en gaat weg als ik kom. Op woensdag is hij de hele dag hier. Dus ze merken niet echt dat hij er minder is. S. heeft de feiten goed in de gaten. De juf op school, die ik heb ingelicht, gaf aan dat ze boos is op haar vader. Ook een BSO-juf vertelde dat. Eén keertje zei ze, dat ze haar vader en de snol 'net kleine kinderen' vond. Ze had een punt.
Aan de andere kant maakt ze doodleuk tekeningen, waar haar vader en de snol opstaan. En zegt ze 'papa is verliefd op de snol. En op wie ben jij verliefd?' dat mes ging diep mijn hart in, zonder dat ze zich daar van bewust is. Gelukkig.
W krijgt het allemaal niet zo mee. Wel merkt hij donders goed dat zijn vader er minder is. 's Ochtends vraagt hij geregeld 'waar is papa? onder de douche?' en zaterdag, toen we laat thuiskwamen van vrienden, riep hij heel hard:'papa! doe open!'. het ging me door merg en been, toen ik moest uitleggen dat papa niet meer thuis woont.
A. gaf een keer, in onze zeldzame gesprekken aan, dat de kinderen voor hem bovenaan staan. Hij was beslist niet blij toen ik zei dat dat toch echt niet zo was: dat hijzelf bovenaan staat, dat dan de snol komt en dat daarna ergens de kinderen komen.  Sindsdien doet hij erg zijn best, ondanks dat hij helemaal geen zin heeft om mij onder ogen te komen. En als we het alleen maar over de kinderen hebben, is de communciatie redelijk.

zondag 15 april 2012

Pasen

de eerste 'grote' problemen dienden zich al snel aan: wat doen we met Pasen? A. wilde wel één dag wat met de kinderen doen en ik wist het nog niet goed. Omdat de moeder van A had aangeboden dat ik welkom was, ben ik daar op ingegaan. het had wat voeten in aarde voor het allemaal geregeld was. Zaterdag is A met de kinderen naar Artis geweest. Hij heeft de klassieke gescheiden-vader uitgehangen, door met ze te eten in de Mac. Daarna kwamen de ouders van A ons ophalen om naar Verweggistan te gaan. het was een emotioneel weekend; vooral de vader van A is intens verdrietig: dit gaat zó in tegen alles waar hij voor staat; al zijn normen en waarden, die hij dacht overgebracht te hebben op zijn kinderen, worden met voeten getreden. Gelukkig was het ook goed: de kinderen waren gezellig en brachten troost: het Paaseieren zoeken was fijn en de boswandeling deed mij goed en de kinderen ook; W liep met takken te slepen en S zocht de Paashaas. Van de buren aldaar begreep ik dat A's vader serieus heeft overwogen het contact met A te verbreken en hij heeft ook gezegd dat hij zich maar moet laten steriliseren: een liefdesbaby erbij is iets teveel voor hem.
er was wel een incident, toen A zondagochtend belde en zei dat híj eigenlijk had willen komen met de kinderen. Daar waren A's ouders erg verdrietig over, omdat zij al meerdere malen aangedrongen hadden op een bezoek. Ik kreeg daardoor ook het verwijt dat ik het beter had moeten afstemmen. Terwijl ik die optie, of een gecombineerd bezoek ook aan A had voorgesteld. Moeilijk.

Mediator

eigenlijk mag ik officeel helemaal niks zeggen overde gesprekken bij de mediator.....

vrijdag 13 april 2012

motor

het 3e weekend ga ik met een vriendin bij haar zus een caravan schilderen. Dat is lekker; met je handen bezig zijn, leidt je hoofd af. als ik 's avonds, onaangekondigd thuis kom, is hij aan het bellen met de snol. Ik merk het direct. hij gaat weliswaar naaar de keuken, maar blijft 'gezellig' met haar kletsen. Na 5 minuten ben ik het zat en vraag in niet al te vriendelijke bewoordingen of hij het gesprek wil beeindigen. Dat doet hij niet direct, waarna hij diverse huishoudelijke voorwerpen naar zijn hoofd krijgt en ik van pure woede en frustratie met hem ga vechten.
Ik probeer weer een gesprek te voeren, maar het lukt weer niet. Huilend ga ik weg, waar ik een kwartier te laat op een afspraak met J arriveer. Die weet me voor de zoveelste keer uit de put te kletsen en we gaan eens goed aan de zuip. Voor het eerst van mijn leven heb ik een hoger drinktempo dan zij.
Als ik om 3 uur behoorlijk bezopen en verdrietig thuiskom, ben ik zo gefrustreerd dat ik met een sleutelbos allerlei verwensingen op zijn motor kras. Als ik in bed lig, heb ik daar eigenlijk al spijt van. Niet om de motor, maar omdat dit mijn positie geen goed doet.
De volgende dag zeg ik niks en vertrek ik naar U om af te spreken met een goede vriendin. Dat is gezellig en we genieten van onze oude woonplaats, elkaars gezelschap en een flauw zonnetje.
A zegt niets van de motor, maar als ik dinsdag thuis kom, 'slingert' er een uitdraai van een digitale aangifte. Ik ben witheet om zoveel lafheid. Hij heeft al die tijd al geen ruggegraat getoond en met deze aangifte toont hij, m.i., zijn ontzettende gebrek aan kloten. Ik sleep hem mee naar buiten, waar ik hem de huid volscheld en hijn mij kinderachtigheid verwijt. Yeah right. Opnieuw komt het tot een handgemeen, waar de kinderen getuige van zijn.
Ik ben kapot als hij weggaat. Ik maak excuses naar de kinderen, want dit had echt niet gemogen. Wederom bel ik J, die weer een staaltje 'put uitpraten' laat zien.

en nu verder

de eerste weken waren heel erg moeilijk. A was af en toe in huis en af en toe bij diverse vrienden. Als hij hier sliep, sliep hij op de kamer van S. Ik kon niet normaal met hem praten, want ik zat en zit vol verwijten. Hij slaat dan dicht. Ik had en heb het gevoel dat hij zijn eigen waarheid aan het creeren is; hij kan af en toe zulke ontzettende onzin uitkramen, vermoedelijk omdat hij ook wel weet dat wat hij doet niet klopt. Maar als ik dat zeg, krijg ik het verwijt dat ik dingen voor hem invul. Dat is overigens niet geheel onwaar, maar zelf vertelt hij ook niet veel. Hij heeft het gevoel dat hij dit móet doen. Koste wat kost.
Zijn ouders en broer en zus zijn er kapot van. Zijn moeder komt op een donderdag hierheen en samen hebben we gehuild, om zoveel ellende en verdriet.

donderdag 12 april 2012

De bom

de avond van 9 maart. hij moest 'iets opbiechten':
het was wél waar. hij had een verhouding met de snol. Al een half jaar. Ze wilden samen verder.
De snol; de vrouw van zijn beste vriend. de vriend die hij al 30 jaar kende. Waarbij hij getuige was geweest op het huwelijk van de snol en de vriend. De snol en de vriend hebben een kind van nog geen jaar oud.

Ik dacht dat ik gek werd. Hoe had hij mij en de kinderen zó kunnen bedriegen. Zo lang. Zo bikkelhard.
Ik ben gillend weggegaan. Hij had bedacht dat hij bij een vriend zou overnachten, maar ik ben naar J gegaan. Ik kon de kinderen niet onder ogen komen. Onderweg heb ik met mijn zus gebeld, die ook niet wist wat ze hoorde.
Bij J was ik volledig verdoofd. Geslapen heb ik niet en dat heb ik de rest van de week niet gedaan. Eten was er ook niet bij.
Ik heb gewerkt. tenminste, ik ben op het werk geweest. Daar was iedereen ook in shock en ik heb diverse collega's zien huilen. Ik heb gepraat, gepraat, gepraat. Volkomen van de wereld.
Ik ben donderdag stomdronken geworden met een vriend van J.
Vrijdagavond ben ik weer thuis gekomen en heb het weekend voor de kinderen gezorgd. In complete shock, dat wel. Zaterdag ben ik naar een klasgenootje van S gegaan en zijn we samen met haar vader en haar broertje naar de speeltuin geweest. Alles om maar niet alleen te hoeven zijn. En te kunnen praten.
Zondag kwam ik er achter dat A en de snol, in de week dat ik niet thuis was, in ons bed hebben geslapen. Hij heeft nog niet het fatsoen gehad om het beddengoed te verwisselen. Een uitvergrote jeugdfoto van mij was omgedraaid.

Dat was de druppel, daar was ik zó kapot van. Ik vind dat zó respectloos. Alsof ik zo even bij het grofvuil werd gezet, alsof wij geen geschiedenis hebben van 11 jaar. Maandag, toen het een mooie dag was en ik lekker met de kinderen in de tuin aan het rommelen was, werd het me duidelijk: ik red het wel. Ik kán niet meer terug al zou ik het willen. Ik ben door hem zó beschadigd dat een terugkeer op geen enkele manier meer mogelijk is. Het was een ongelooflijk moeilijke en pijnlijke constatering, maar wel eentje die waar is.

wat voorafging

Het ging al een tijdje 'niet zo lekker' tussen A en mij. Er was geen intimiteit meer, er waren kleine frustraties, er was afstand en weinig betrokkenheid. De vondst van een T-shirt, dat ik niet kende en dat naar vrouw rook (met de titel van een serie waar de snol en A allebei van hielden), waarbij ik vroeg of dat van de snol was. Hij ontkende.
de  urineweginfectie, die door een SOA kon komen. De hoge telefoonrekening. Hij ontkende.
de recepten, die aan de afzuigkap hingen na het weekend dat ik met de kinderen bij zijn ouders was. Op mijn vraag of de snol hier was geweest, ontkende hij.
Dat het niet klopte, voelde ik wel. Maar omdat ik hem al 11 jaar vertrouwde, geloofde ik hem. Op zijn woord.

wie weet helpt het?

Omdat ik nog met zoveel vragen zit.
Omdat praten alleen niet helpt
Omdat het misschien helpt om mijn gedachten te ordenen
Omdat ik dan niet iedereen het verhaal voor de duizendste keer hoef te vertellen (hoewel dat in principe ook best oplucht)
Misschien om mijn wraakgevoelens een uitlaadklep te geven? tis misschien niet goed, maar je met er ergens mee heen. en beter dan het fysiek te uiten (heb ik toch al gedaan)
dus vanaf vandaag: de verwerkingsblog