vrijdag 29 juni 2012

weer verder

Ondanks het feit dat het convenant rond is en ik naar de hypotheekadviseur kan, gaat het met mij gewoon niet goed. Ik ben steeds vaker zó ontzettend verdrietig en somber, dat ik er geen gat meer in zie. Ik wil geen leven dat alleen bestaat uit zorgen, geldzorgen en verdriet. Ik heb de keuze niet gemaakt, ik moet dealen met de gevolgen van keuzes van anderen. Maandag ga ik naar een psychologe, want ik ga dit niet redden zo.
En ondanks alles is er het gemis; van zijn aanwezigheid, van zijn luisterend oor, van zijn back-up in de zorgen voor de kinderen. want ondanks alles wat hij met nu geflikt heeft: het was geen kwaaie vent. Dat is-ie nu wel. Maar desondanks mis ik hem gewoon.
En als ik dan van S. hoor dat hij voor de verjaardag van de snol een mooie ring heeft gekocht, doet dat zó zeer.

vrijdag 22 juni 2012

heftige week

Dinsdag stuur ik A een mail: we moeten praten. 's middags heeft hij er nog niet op gereageerd, dus bel ik hem maar weer op. Hij vindt praten een goed idee.
's avonds heb ik een -zeer geslaagd-  etentje van het werk. Aan het einde van de avond zie ik op mijn telefoon dat A een mail gestuurd heeft en natuurlijk kan ik het toch niet laten de mail te lezen. dat had ik beter niet kunnen doen, want ik word er erg verdrietig en boos om.
Gelukkig zijn er genoeg aanwezigen die me een harrt onder de riem steken. Maar als ik terugrij ben ik bijna hysterisch over zoveel lompheid, zoveel respectloosheid, dat ik de neiging moet onderdrukken om niet tegen de vangrail te rijden. Halverwege zet ik de auto aan de kant en bel J. die me er weer uitkletst.
Wat stond er in? dat hij misschien inderdaad had moeten zeggen dat de snol er wel was, maar dat hij dat niet gedaan had, omdat hij in onze relatie altijd al moeilijke gesprekken uit de weg was gegaan en dat hij niet met mij kon communiceren.
En dat ik wat meer waardering moest opbrengen voor het feit dat hij afzag van de overwaarde, van het grootste deel van de inboedel en van andere zaken.

Ik heb de brief aan meerdere mensen laten lezen en de meesten worden er nog bozer om dan ik.

de volgende hadden we het gesprek en hij was verbaasd en boos dat ik niet zo gecharmeerd was van de brief, omdat ik toch steeds wilde weten wat hem bezield had. Dat ik niet zo'n behoefte had aan dolken in mijn rug, snapt hij niet.
Hij begrijpt nu wel dat hij zijn zieleroerselen beter voor zich kan houden.

gelukkig zijn we nu tot een overeenkomst gekomen wat betreft het bezoek van de kinderen in aanwezigheid van de snol. Hij bespreekt vooraf hoe het weekend zal verlopen en als dat anders wordt, hij mij daarover informeert. Hij zal er voor zorgen dat het eerste half jaar de kinderen zo min mogelijk met haar worden geconfronteerd.
het is niet helemaal wat ik wilde, maar ik heb er - misschien onterecht, toch wel vertrouwen in dat hij zich daar aan zal houden.
Ik blijf er op hameren dat hij moet werken aan het feit dat hij moeilijkheden uit de weg gaat en daar zijn eigen waarheid om creeert. Dat hij op zijn werk maar zeer bepertk melding heeft gemaakt van zijn daden, beschouwt hij als 'privé'. dat is het niet, want een aantal collega's ken ik zeer goed. Maar ja: je kunt natuurlijk altijd recht praten wat krom is.

zondag 17 juni 2012

weer gezeik

de kinderen komen thuis, enthousiast na een gezellig weekend. Als ik ze naar bed breng, moet ik van ze horen dat de snol de hele zaterdag bij hen is geweest. dit was volledig tegen de afspraken in: ze zou vrijdagavond laat thuiskomen en zaterdagochtend vroeg vertrekken.
Ik ben meer dan witheet en intens verdrietig: hoe kan hij nou denken dat ik dit niet merk en hoe kan hij denken dat ik dit zomaar voorbij laat gaan?
Als ik hem kwaad opbel, komt er een lulverhaal over dat de snol toch later vertrok en dat hij wel zo veel mogelijk weg is geweest met de kinderen. Het zal wel; het is tegen de afspraken en het zou wel zo netjes zijn geweest als hij me hier over had ingelicht. Ik vertel hem dat de kinderen voorlopig niet meer naar hem toe kunnen, omdat hij zich niet aan de afspraken houdt. Hij briest dat hij dan het convenant opblaast en dat hij niet van plan is nog een cent te betalen
Ik stuur hem een mail: als hij het hard wil spelen, kan ik het ook. Maar ik huil, want dit is niet wat ik wil. Ik wil dat hij respect opbrengt voor me, en voor mijn gevoelens. en niet liegt. vooral niet liegt.
Zij speelt hierin natuurlijk ook een uitermate kwalijke rol, want waarom ging ze zaterdag later weg? En hij heeft ongetwijfeld geprobeerd om de 'schade' te beperken door veel weg te gaan, maar het komt niet in zijn hoofd om mij hierover vooraf in te lichten.
En ik voel me een bitch, dat ik hier zo'n stampij om maak. Maar ik verlang respect, voor míjn gevoelens. Dat lijkt me, na een relatie van 11 jaar, niet al te veel gevraagd

zaterdag 16 juni 2012

Weer zonder kinderen

Vandaag was het 2e weekend zonder kinderen. Ze zijn gisteren al met A. meegegaan (die me keurig vooraf over de mail vertelde dat de snol er zou zijn, maar gisteravond laat thuis zou komen en vanmorgen vroeg zou vertrekken en of ik daar bezwaar tegen had), mede omdat ik een borrel had.
Het is zó ontzettend raar en stil. Ik heb vandaag tot 11 uur in bed gelegen (ook al was ik om 6 uur al wakker). Ik heb wat dingetjes opgeruimd en wat boodschappen gedaan. Ik heb in alle rust de krant gelezen. Ik heb me suf gesurft op alle social networks.
Ik denk dat ik best weer aan kan wennen om weekenden echt alleen te zijn, maar voorlopig voelt het niet heel lekker. het blijft het gevolg van een gedwongen keuze.

maandag 11 juni 2012

wolk

een week zat ik op een wolk(je) en vandaag ben ik er vrijwillig afgestapt. het was leuk, maar niet meer dan dat.
Gelukkig schijnt de zon

dinsdag 5 juni 2012

knop om

Al eentijdje zit ik op wat datingsites. Niet dat ik nou zo zit te springen om een nieuwe relatie, verre van, maar het leidt wel af.
Inmiddels ben ik sinds een paar dagen in contact met iemand en dat voelt prettig. Het gevoel dat je niet volledig bent afgeschreven als vrouw en dat iemand zijn best voor je doet, is goed voor het ego. En het vult mijn hoofd met prettiger dingen dan met verdriet.

zondag 3 juni 2012

rare dag

Vandaag heb ik tot elf uur in bed gelgen. Een jaar geleden leek het me nog een fantastisch vooruitzicht; nu heb ik er wel van genoten, maar met een bijsmaak. Ik miste de aanwezigheid van de kinderen, hun warme lijfjes tegen me aan in bed. En het was zó stil in huis.
Vanmiddag ben ik met mijn vader naar mijn broer geweest en daarna in mijn eentje langs het strand gelopen. de zee maakt mijn hoofd leeg.

zaterdag 2 juni 2012

eerste weekend zonder kinderen

Vanmorgen kwam hij ze halen. De snol is er sowieso niet, dus mochten ze mee. Ze hadden er zin in.
Ik heb de IKEA leeggekocht en alles in elkaar gezet (geen man voor nodig, ook al zit niet alles helemaal vast zoals het hoort) en vanavond had ik een feestje. Morgen ga ik naar mijn vader.
Het is zo achterlijk stil in huis.

vrijdag 1 juni 2012

Mediator deel 4

Woensdag hadden we sessie deel 4 bij de mediator. A. was op tijd gekomen, en nadat we de kinderen naar school hadden gebracht, hadden we nog een aardig gesprek, over net iets meer dan koetjes en kalfjes. Hoewel ik wel weer even moest rammen voordat hij doorhad dat hij met mij dingen moet overléggen ('als ik de kinderen meeneem naar Artis, hoef ik dat toch ook niet te vertellen?') maar hij gaf toe dat dat wel handig was.
Bij de mediator ging het financiele gedeelte goed, maar het gedeelte over de aanwezigheid van de snol als de kinderen er zijn, liep faliekant mis. De mediator heeft met ons allebei apart gesproken en heeft ons samen laten praten, maar op een gegeven moment was ik er zó klaar mee, dat ik de handdoek in de ring gooide. A. beende woest weg.
Het was onnatuurlijk als de snol er niet zou zijn als de kinderen bij hem zijn, ze woont er toch en ze is er het grootste gedeelte van de tijd niet (dat het onnatuurlijk is dat je na een relatie van 12 jaar binnen 3 maanden met een ander samenwoont, mag ik niet zeggen) en de kinderen weten toch dat de snol er woont? Dat ik misselijk wordt bij het idee dat de snol met haar poten aan mijn kinderen zit en dat 12 jaar relatie blijkbaar geen basis biedt voor een beetje compassie van zijn kant, doet allemaal niet terzake; ze willen wel 2 keer zorgen dat ze weg is, maar daarna moet het maar klaar zijn.

Ik ben nog wel gaan werken, maar effectief ben ik niet geweest: dat iemand die mij 12 jaar zó na stond, mij zo als oud vuil behandelt, doett ongenadig pijn.