maandag 7 oktober 2013

Houvast

Blijkbaar moet ik op de bodem van de put komen, om er weer uit te kunnen klimmen. Alleen kan ik in die fase nog altijd niet overzien dat er echt een uitweg is, en houvast.
Vanmorgen lag ik om 5 uur weer ouderwets te malen, lag ik weer allerlei argumenten te verzinnen om hem te overtuigen. Argumenten waarvan ik bij voorbaat weet dat ze niet zullen aankomen; hij heeft zijn visie, ik de mijne en die komen voorlopig niet bij elkaar. Hij heeft zijn verleden en ik het mijne en dat maakt ons allebei kwetsbaar.
In plaats van te sporten ben ik eens gaan opruimen in huis, werkt best therapeutisch. En aan het einde van de ochtend was de ergste stress er wel uit.
Het komt niet meer goed, maar dat is dan maar zo.
De reactie van Repel, en het mailtje van een bekende onbekende deden me al veel goed. Het komt wel goed, linksom of rechtsom. Ik ben er (nog) kwetsbaarder uitgekomen dan ik al was en het zal ook wel weer even duren voor ik iemand weer vertrouw. Voorlopig moet ik het zelf doen, met steun van anderen.

zondag 6 oktober 2013

Opnieuw

Vandaag was een meer dan klotedag. Uitgeslapen en wakker geworden met maar 1 onderwerp in mijn hoofd. Piekeren, tobben, over het waarom. En ondanks het toch wel soort van positieve telefongesprek komt gaandeweg het besef dat ik wéér opnieuw moet beginnen, dat ik er wéér alleen voor sta, dat ik het wéér alleen moet doen en mijn buffer kwijt ben . Samen met het besef dat hij dat niet heeft, maakt me dat gek. Ik weet dat ik het kan, maar ik heb in de 40 minuten dat ik in de auto zat alleen maar gegild dat ik het niet kán en dat ik het niet wíl. Ik wil die pijn niet meer, ik wil dat verdriet niet meer.
Godzijdank kon ik aan het einde van de dag gelukkig bij J terecht. Die me begrijpt. Die even net de dingen zegt die ik nodig heb.
En samen met 2 vrienden hebben we in de tuin gezeten, bier gedronken en sigaretten gerookt. Gezegd dat het wel weer goed komt.  Dat ik het idd zelf moet doen, maar niet alleen. Dat ik goed voor mezelf moet zorgen en lief voor mezelf moet zijn. Dat mijn kwetsbaarheid mijn kracht is, maar ook zorgt voor dat onmetelijke verdriet. Dat hij me niet kan bieden wat ik nu nodig heb. Dat ik ben wie ik ben en ik mezelf iet op essentiele punten kan veranderen.

Dat alles zorgde ervoor dat dag niet zo slecht eindigde als hij begon.

donderdag 3 oktober 2013

kapot

Alles van waarde is weerloos...

En toen was het stuk. Wat zo leuk begon en wat, naar mijn gevoel steeds beter werd, is over. Door stomme dingen, door de verkeerde dingen te doen en te zeggen, door onuitgesproken verwachtingen, door bagage aan beide kanten die onoverkomenlijk is geworden.
Ik kreeg er weer vertrouwen in; vertrouwen op een toekomst met z'n 2-en. Ik wil het niet, maar het kan niet anders; hij heeft het gevoel dat hij niet anders kan en ik kan ook niet anders. Maar het doet zo godvergeten pijn....