heftige week

Dinsdag stuur ik A een mail: we moeten praten. 's middags heeft hij er nog niet op gereageerd, dus bel ik hem maar weer op. Hij vindt praten een goed idee.
's avonds heb ik een -zeer geslaagd-  etentje van het werk. Aan het einde van de avond zie ik op mijn telefoon dat A een mail gestuurd heeft en natuurlijk kan ik het toch niet laten de mail te lezen. dat had ik beter niet kunnen doen, want ik word er erg verdrietig en boos om.
Gelukkig zijn er genoeg aanwezigen die me een harrt onder de riem steken. Maar als ik terugrij ben ik bijna hysterisch over zoveel lompheid, zoveel respectloosheid, dat ik de neiging moet onderdrukken om niet tegen de vangrail te rijden. Halverwege zet ik de auto aan de kant en bel J. die me er weer uitkletst.
Wat stond er in? dat hij misschien inderdaad had moeten zeggen dat de snol er wel was, maar dat hij dat niet gedaan had, omdat hij in onze relatie altijd al moeilijke gesprekken uit de weg was gegaan en dat hij niet met mij kon communiceren.
En dat ik wat meer waardering moest opbrengen voor het feit dat hij afzag van de overwaarde, van het grootste deel van de inboedel en van andere zaken.

Ik heb de brief aan meerdere mensen laten lezen en de meesten worden er nog bozer om dan ik.

de volgende hadden we het gesprek en hij was verbaasd en boos dat ik niet zo gecharmeerd was van de brief, omdat ik toch steeds wilde weten wat hem bezield had. Dat ik niet zo'n behoefte had aan dolken in mijn rug, snapt hij niet.
Hij begrijpt nu wel dat hij zijn zieleroerselen beter voor zich kan houden.

gelukkig zijn we nu tot een overeenkomst gekomen wat betreft het bezoek van de kinderen in aanwezigheid van de snol. Hij bespreekt vooraf hoe het weekend zal verlopen en als dat anders wordt, hij mij daarover informeert. Hij zal er voor zorgen dat het eerste half jaar de kinderen zo min mogelijk met haar worden geconfronteerd.
het is niet helemaal wat ik wilde, maar ik heb er - misschien onterecht, toch wel vertrouwen in dat hij zich daar aan zal houden.
Ik blijf er op hameren dat hij moet werken aan het feit dat hij moeilijkheden uit de weg gaat en daar zijn eigen waarheid om creeert. Dat hij op zijn werk maar zeer bepertk melding heeft gemaakt van zijn daden, beschouwt hij als 'privé'. dat is het niet, want een aantal collega's ken ik zeer goed. Maar ja: je kunt natuurlijk altijd recht praten wat krom is.