zondag 9 december 2012

Soms

Meestal ben ik er wel aan gewend. Dat het leven anders is geworden, dat ik de zorg voor de kinderen het grootste gedeelte alleen doe. Hoewel A. behoorlijk goed meewerkt en hier 3 dagen per week de kinderen haalt en brengt en kookt.
Maar soms, zoals vrijdagavond, dan ben ik weer heel boos.
W. lag in bed en ik was S. nog een verhaaltje aan het voorlezen. Plotseling hoorde ik iets vallen en daarna W. huilen. Ik ging kijken en W. was erg overstuur. De foto, waar hij en zijn vader opstaan, was achter het bed gevallen en hij kon hem niet vinden. 'Want ik mis papa zo!'. 's nachts, toen ik nog even ging kijken, sliep hij met de foto in zijn handen. Ook de volgende dag, toen ik er nog even op terugkwam, zei hij weer, dat hij het zo erg vond, dat papa hier niet meer woonde.
En dan word ik weer zó boos. Dat hij mij dit aan heeft gedaan, is tot daar aan toe. Maar dat hij dit, willens en wetens, zijn kinderen heeft aangedaan; dat ráákt me. En snijdt door mijn ziel.

zaterdag 1 december 2012

november en december

Best druk, in je eentje......
W. is jarig geweest in november. We hebben met z'n 2-en het kinderfeestje gedaan, hier thuis. A. is zelfs blijven eten, zonder mokken, zonder gedoe.
Zondag was het familiefeestje, waar hij niet bij was, maar zijn ouders wel. Wonderbaarlijk, maar de kinderen doen alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, dat hun vader niet bij het feestje is. Ik denk dat ze dat ook echt vinden. Het was in ieder geval erg gezellig en W. is lekker verwend.
A. heeft diverse onderzoeken ondergaan, naar aanleiding van de epileptische aanval. Daar is niets uitgekomen. Hij heeft nu een kans van 10% dat hij binnen een jaar nog een aanval krijgt. Drie maanden na de aanval zal hij weer mogen autorijden.
Ondertussen ben ik nog met de bank in onderhandeling over de hypotheek. Ik mag 'm nu overnemen, maar er moeten nog wel allerlei notariele en andere activiteiten worden uitgevoerd. met bijbehorend prijskaartje.
Woensdag vieren we Sinterklaas. Na lang heen-en-weer ge-WhatsApp zijn we overeengekomen dat we het hier, met zijn viertjes, vieren. Moet ik alleen nog wel een kado'tje voor mezelf kopen. Voor de kinderen heb ik alles al.
Ik heb overigens ook nog steeds een kádo'tje voor A. liggen, dat ik kocht in het weekend voor hij me vertelde dat hij wegging. Ik denk dat ik het toch maar ga geven.
De kinderen gaan goed; ze hadden goede rapporten en de juffen merken er weinig van, dat we uit elkaar zijn.
En met mij? met mij gaat het goed. het ergste drama is er nu af. Ik kan genieten van de kinderen en van de dagen dat ik alleen ben (nou ja: alleen.....). Ik moet hard werken en veel doen, maar ik heb ook weinig zinloze discussies meer over wie wat doet. Natuurlijk zou ik mijn leven weer het liefste met iemand delen, maar zoals het nu gaat, is het ook OK.
Berg op.

maandag 29 oktober 2012

een nieuwe wending

Dit weekend waren de kinderen bij A. Ik had wat foto's geWhatsAppt gekregen, waaruit bleek dat ze in een binnenspeeltuin waren. om half 6 kreeg ik een hevig geemotioneerde A aan de telefoon, waarna de snol het overnam. A bleek een epileptische aanval te hebben gehad. De kinderen hebben de aanval zelf niet gezien, maar wel alle fuzz eromheen; de paniek, de ambulance, het ziekenhuis.
Er is een CT-scan gemaakt, waaruit vooralsnog niks ernstigs bleek. vrijdag heeft A een EEG en er wordt nog een MRI gemaakt. A mag de eerste tijd geen alcohol en hij mag drie maanden geen autorijden.
A en de snol hebben de kinderen teruggebracht, want dat zagen ze even niet zitten. De kinderen hebben hier geslapen en zijn de volgende dag weer met A en de snol meegegaan, naar het strand en naar A-stad.
Omdat ze al kwamen toen de kinderen nog aan het ontbijt zaten, heb ik A gevraagd of de snol even mee naar binnen wilde. Die zag ik dus ook weer voor het eerst sinds een jaar.
Zij heeft natuurlijk de schrik van haar leven gehad en moest met drie kinderen achter de ambulance aan. Op de locatie was gelukkig goede hulp in de vorm van een verpleegkundige en een BHV-er.

Het heeft natuurlijk ook voor mij consequenties. A kan nu niet met de motor uit A-stad komen om de kinderen op te halen, maar komt met de trein. Hij weet niet wat de oorzaak is van de aanval; hopelijk is het niks ernstigs.
Mij heeft het iets milder gemaakt.

zondag 14 oktober 2012

Kutweek

Dit was een kutweek. met een fijn einde, dat dan weer wel.
Ik had dinsdag een werkactiviteit buiten werktijden. A wilde niet hier 'oppassen'. Hij zou oppas regelen (nadat ik de eerste 2 zelf al had geprobeerd). Had hij niet gedaan (les 1 uit het grote echtscheidingsboek: slechte eigenschappen van je ex worden na de scheiding niet beter). Maandagavond mailde hij me dat hij de kinderen dan dinsdagavond wel mee naar A. zou nemen en woensdagmorgen weer naar school zou brengen.
Veto: geen gesleep met de kinderen als het niet nodig is. Maar hij had maandagavond niet meer geantwoord, dus dinsdagmorgen moest de discussie afgerond worden. Dat liep uit de hand, waar de kinderen bij waren.  Een klein kind zou zich volwassener hebben gedragen dan hij deed: stampvoeten en schreeuwen. Pas toen ik, uit pure frustratie, ging huilen, kalmeerde hij en viel er een soort van gesprek te voeren. We spraken af dat hij de oppas zou bellen en als dat niet zou lukken, ik de werkactiveit zou skippen.
Halverwege de dag belde ik hem en gaf hij aan, toch hier op te willen passen.
Toen ik 's avonds terug kwam, vroeg ik waarom hij dan uiteindelijk besloten had, toch hier te willen blijven.
Ik had het kunnen weten, want dat hij niet zelf besloten, dat had de snol hem ingefluisterd. Overigens is ze daarmee wel 1,5 millimeter in mijn achting gestegen. hij niet.
Ik heb weer eens een gesprek proberen te voeren over het waarom. Maar dat had ik beter kunnen laten: ik kreeg nog weer een paar messen in mijn rug: dat hij al heel lang niet meer wilde. En dat, als een relatie slecht is, er 2 mensen schuldig zijn. Dat hij het niet eerlijk vond dat hij overal de schuld van kreeg.
Ach ja: dan moet je wel weten dat de relatie slecht is. Dan moet de één dat aan de ander vertellen. En niet als een kleuter lopen mokken. En ik weet zeker dat de relatie niet zó slecht was. het latste half jaar ja, toen was het slecht, dat voelde ik. Maar daarvoor niet.
Ik denk dat hij redenen zoekt voor zijn gevoelens en die creeert. Beetje jammer dat dat betekent dat ík 'het' heb gedaan.

maandag 8 oktober 2012

The soundtrack of my sorrow

in de eerste dagen, weken van de onheilstijding was ik erg veel met muziek bezig; het gaf me rust, steun en het sleurde me soms helemaal mee, de diepte in. De eerste weken luisterde ik erg veel naar Acda en de Munnik, de CD van 't Heerst. Vooral  de tekst van 'Suiker en azijn' en 'Geluk heb je te leen'  spraken me erg aan. Maar ook de laatste CD van Daniel Lohues bood me herkenning:'Proaten doen we later wel' en 'Waorom vuult 't zo'
Gaandeweg is de muziek me minder gaan opslorpen, maar nog steeds speelt muziek een belangrijke rol in de verwerking; af en toe schiet ik nog behoorlijk vol bij het horen van een bepaald nummer en dan vooral de tekst'. Overigens is het opvallend hoeveel liedjes de term 'verdrinken' dan wel 'drowning' gebruiken als het over liefdesverdriet gaat.
Teksten als 'just because it feels good, does not make it right' raken me. Maar ook 'Keep your head up' van Ben Howard raakt de juiste snaar. of 'Survivór' van Destiny's child.
Ik heb een playlist samengesteld op Spotify, met de titel van dit logje.
ooit komt er een moment dat ik als afsluiter 'ik ben gelukkig zonder jou' er op kan zetten. ;-)

donderdag 4 oktober 2012

doorgaan

Inmiddels zijn we ruim een maand verder. De kinderen gaan weer naar school, ik werk 3,5 dag per week, waarvan een halve dag thuis, op donderdag. A. haalt de kinderen 3 ochtenden per week op om naar school te brengen, haalt ze 2 dagen per week op van de BSO en kookt 3 x per week voor ons. De weekenden zijn verdeeld.
De hypotheek is nog altijd niet rond; de bank doet moeilijk en we hebben meerdere malen om de tafel moeten zitten om het convenant dusdanig te maken dat de bank akkoord gaat.

Het gaat. Soms gaat het goed, soms gaat het minder. De bezoeken aan de psycholoog heb ik afgerond, vooral het laatste gesprek was voor mij behoorlijk verhelderend. Het kwam er op neer dat ik vooral afstand moet nemen en me niet meer door A. moet laten raken. Hij is niet meer de persoon die hij was; door zijn daden is hij iemand geworden die ik niet meer als vriend wil hebben. Helemaal waar, maar makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik ben vooral nog boos, heel boos. Dagelijks voer ik in mijn hoofd nog allerlei 'discussies' met hem. Ik droom geregeld over hem, waarbij ik hem helemaal in elkaar sla, om maar tot hem door te dringen.
Dat moet slijten. Maar ik ben bang dat dat nog heel lang gaat duren en nooit meer helemaal over zal gaan.

zondag 2 september 2012

einde van de vakantie

Vandaag was de laatste dag van de vakantie. De eerste vakantie alleen. de kinderen zijn een week bij de ouders van A. geweest, ik ben 3 dagen op een eiland geweest met mijn date en ik ben met de kinderen een week naar hetzelfde eiland geweest. Het was een leuke week en ondanks dat ik er een beetje tegenop zag, was het zeker geslaagd. We hebben heel veel gedaan en dat was voor ons alledrie erg leuk. Wel mis je de momenten om dingen te delen: de kleine ergernissen over de kinderen, maar ook de leuke dingen. De dingen die je niet hoeft uit te spreken, maar wel deelt. En het feit dat je er niet even alleen op uit kunt, om uit te waaien. De compensatie op de diverse social media biedt gedeeltelijk uitkomst, en foto's WhatsAppen naar hun vader; daar moet je het mee doen.
Maar het scheelt ook een hoop discussies (die met de kinderen alleen zijn al vermoeiend genoeg) en heel vervelend was het nu ook weer niet. Het scheelt wel dat we op het eiland waren, waar ik in mijn jeugd al op vakantie ging en waar het vakantiegevoel aan vastgeklonken zit.
Morgen weer in het gareel

vrijdag 17 augustus 2012

beetje zeer

Eigenlijk gaat het best goed. we gaan nog een weekje met z'n 3-tjes naar Texel, het is mooi weer en de kinderen hebben zich in E. prima vermaakt. Ik was met mijn date drie dagen op Texel wat ook prima bevallen is. ik ben aan het klussen in huis, wat hard nodig is.
Vanmiddag had ik een telefonisch gesprek met de bank over de overname van de hypotheek. dat gaat zeker niet zonder slag of stoot, maar gelukkig heb ik daar goede hulp bij. Dat was maar goed ook, want toen ik vragen kreeg of ik de hypotheek momenteel wel kon betalen, hoeveel ik kwijt was per mand aan boodschappen en welke contributies ik per maand voor de kinderen betaalde, kreeg ik het toch te kwaad en werd ik emotioneel. Waarschijnlijk komt het allemaal wel goed, maar dit is gewoon niet leuk.
Vanavond heeft A. hier gegeten. Hij sputterde een beetje tegen, maar logistiek was dat het handigst vandaag. En als je dan met z'n vieren weer zo zit te eten, weet je weer wat je zo ontzettend mist. En wat gewoon niet meer komt. Niet al het grote, het hemelbestormende, maar de gewone, kleine dingen.

woensdag 1 augustus 2012

sudderen

het is eigenlijk gewoon rustig nu, op diverse fronten. De kinderen hebben vakantie. We zijn met z'n 3-tjes bij mijn vader en zijn nieuwe vriedin in een vakantiepark geweest, wat voor de kinderen heerlijk was. Ze hebben heerlijk gespeeld en in het zwembad hangen. Ik kon af en toe uitslapen en ik werd goed verzorgd.
Nu zijn ze drie dagen bij A. in A. dat is best lang en ik vind het nog steeds stil in huis. het stelt me echter ook in staat dingen te doen die noodzakelijk zijn en met 2 kinderen erbij best lastig zijn.
En ook geeft het me tijd die ik ongestoord kan doorbrengen met mijn date. Voor meerdere partijen wel zo rustig.
Volgende week gaan ze een hele week naar opa en oma in E. Ik ga ze zaterdag brengen en A haalt ze het weekend er op weer op. Ook best lang, maar ze gaan het ongetwijfeld goed doen. Zo hebben ze in ieder geval een leuke vakantie, zonder dat we echt weggaan.
Het contact met A gaat nog steeds zuiver over de kinderen. Hij blijft zich ongemakkelijk gedragen als hij hier is. en het contact tussen de kinderen en de snol is ook meer dan me lief is. Vooral als de snol zich denkt te moeten bemoeien met zaken die haar niet aangaan. Zo vertelde S me, dat de snol haar te jong vindt voor gaatjes. S. wil die graag hebben. Dat zijn dus dingen waar de snol zich niet mee moet bemoeien.  Natuurlijk hoor ik het uit een kindermond, en kan het best zijn dat het anders gegaan is, maar mijn haren gingen toch behoorlijk overeind staan.
Ik vrees dat dat, gezien het nogal impulsieve gedrag van de snol niet de laatste keer is dat dit soort dingen zich voordoen.

woensdag 18 juli 2012

2 stappen vooruit

Ik heb nu 2 sessies gehad bij de psycholoog. de eerste keer was het een kwestie van (opnieuw) leeglopen, spuien, zodat zij een beeld van de situatie had. Ze gaf aan dat ik het goed deed, en gaf me wat tips. Ik moest ook een verslag schrijven van de sessie. Het is een pittige tante, die aan een half woord genoeg heeft en begrijpt waar de schoen wringt.
de tweede keer was al een stuk constructiever en ging het ook al wat beter met me. Dat heeft ook wel een oorzaak: ik heb inmiddels een 2e date, die me een uitermate leuke zaterdagvond en -nacht (en zondag) heeft opgeleverd. Voortvarend? ja. 'Rebound' noemen ze dat; snel weer in een relatie 'schieten'. Niet dat dit nu een relatie is; daar ben ik echt nog niet aan toe, maar wat waardering, bewondering, aanspraak en een spiegel zijn me wel wat waard.
De psychologe had het in de gaten en gaf me groot gelijk. Ik vond eigenlijk dat ik me hiermee weer afhankelijk opstelde van een man, maar zo zag zij dat niet: ik ben niet stil in een hoekje blijven zitten, maar heb zelf het initiatief genomen om te kijken wat er meer in de wereld 'te koop' is. Vond ik wel een verrassend inzicht.
Ik voel me weer 25 en ik heb een grijns op mijn gezicht die er maar net af wil.

woensdag 11 juli 2012

geld

Maandag, toen ik met mijn financien bezig was, zag ik dat A de alimentatie en een extra bedrag dat hij betaalt tot de overdracht van de ark, nog niet had overgemaakt. Omdat wij altijd nog een gezamenlijke rekening hebben en ik via internetbankieren zijn rekening kan raadplegen, zag ik dat hij behoorlijk rood stond en ook een behoorlijk geldbedrag aan de snol had overgemaakt.
Omdat hij ook had voorgesteld dat ik zou meebetalen aan zijn kosten van de mediator (die veel hoger waren dan die van mij, omdat ik een tegemoetkoming van de Raad van rechtsbijstand krijg en hij niet) en ik dat geweigerd heb, was ik bang dat hij op die manier zijn geld wilde terughalen. Als het om geld gaat, doen mensen rare dingen.
Ik heb een dag met een steen in mijn maag gelopen en hem 's avonds met lood in mijn schoenen opgebeld. was die lamlul het gewoon vergeten!
Gelukkig maar dat het zoiets onbenulligs was, maar het geeft ook wel aan waar hij met zijn hoofd zit. Niet bij ons.

maandag 9 juli 2012

familiefeestje

Gisteren hadden we het familiefeestje van S. A. kwam om 10 uur, zijn ouders om half 11 en om kwart over 11 was A weer weg.
we hadden samen een kado gekocht, maar hij kwm toch nog met een 'eigen' kado'tje voor S. Ik vermoed hier de hand van de snol in: het was een ringetje en dat is toch echt niet iets waar hij spontaan op zou komen. Maar misschien vergis ik me; ik weet het niet. Ik vond het in ieder geval niet leuk. Maar ik slik; alles voor S.
Zijn ouders en vooral zijn vader, waren ontzettend aangedaan. Wij zijn ondertussen al gewend aan de praktische consequenties en zij overduidelijk niet. De man heeft zo'n beetje de halve dag zijn verdriet weg staan slikken. Wat dat betreft was het wel gelukkig dat A er snel vandoor ging, want daardoor werd het toch nog een soort van gezellig, ondanks de regen.
Maar het is ongelooflijk moeilijk om deze mensen, waar ik zo om geef, zo verdrietig te zien.

zaterdag 7 juli 2012

verjaardag

Vandaag was het verjaardagsfeestje van S. Dinsdag is ze officieel jarig, en vandaag vierde ze haar verjaardagspartijtje.
A. kwam een half uur te laat hier, en liet zich door de snol afzetten. De toon was duidelijk gezet en ik was weer over de zeik; ik wil haar hier niet in de buurt.
We vierden de verjaardag in een speelgebied hier in de buurt, dus behalve taart uitdelen en kinderen in de gaten houden, hoefden we weinig te doen. Maar het was voor het eerst in 4 maanden dat we zo lang in elkaars gezelschap waren en dat was moeizaam.
Geluklig had S het reuze naar haar zin en daar doe je het dan voor.

vrijdag 6 juli 2012

kleine pareltjes

Woensdag toen ik, na het eten, op de vlonder zat met W. die vol enthousiasme bellen stond te blazen, en ik een muziekje op had staan en het lekker weer was, en we eigenlijk alle drie wel aan het genieten waren, kreeg ik wel weer wat moed; utkomtgoed.

dit was het muziekje en het houdt me al een paar dagen op de been:

"Brand New Day" - Sting

How many of you people out there
Been hurt in some kind of love affair
And how many times do you swear that you'll never love again?

How many lonely, sleepless nights
How many lies, how many fights
And why would you want to put yourself through all that again?

"Love is pain," I hear you say
Love has a cruel and bitter way
Of paying you back for all the faith you ever had in your brain

How could it be that what you need the most
Can leave you feeling just like a ghost?
You never want to feel so sad and lost again

One day you could be looking
Through an old book in rainy weather
You see a picture of her smiling at you
When you were still together
You could be walking down the street
And who should you chance to meet
But that same old smile that you've been thinking of all day

You can turn the clock to zero, honey
I'll sell the stock, we'll spend all the money
We're starting up a brand new day

dinsdag 3 juli 2012

psychologe

Het was fijn om bij de psychologe te zijn. Helaas (?) heb ik al wat ervaringen bij diverse therapeuten en ik ben er niet slechter van geworden.
het was natuurlijk wel een half uur brullen. Nog altijd, als ik het verhaal vertel, word ik emotioneel.
de psychologe gaf aan dat ik al wel snel weer veel op de rails heb staan en dat ik dat goed geregeld heb. Uiteraard is dat deel van de therapie, maar zal ze het ook wel menen. Desondanks voelt het niet zo; ik heb het gevoel dat ik doe wat ik moet doen en dat ik dat 'maar' zo goed mogelijk doe. A. doet het niet en er moet toch wat gebeuren. En ik heb liever de touwtjes zelf in handen.
Als 'huiswerk' moest ik een verslag schrijven en kijken of ik een brief aan A (die ik dan niet verstuur; hoewel?) zou kunnen schrijven, dan wel aan de snol.
ik heb nog wat te doen.

vrijdag 29 juni 2012

weer verder

Ondanks het feit dat het convenant rond is en ik naar de hypotheekadviseur kan, gaat het met mij gewoon niet goed. Ik ben steeds vaker zó ontzettend verdrietig en somber, dat ik er geen gat meer in zie. Ik wil geen leven dat alleen bestaat uit zorgen, geldzorgen en verdriet. Ik heb de keuze niet gemaakt, ik moet dealen met de gevolgen van keuzes van anderen. Maandag ga ik naar een psychologe, want ik ga dit niet redden zo.
En ondanks alles is er het gemis; van zijn aanwezigheid, van zijn luisterend oor, van zijn back-up in de zorgen voor de kinderen. want ondanks alles wat hij met nu geflikt heeft: het was geen kwaaie vent. Dat is-ie nu wel. Maar desondanks mis ik hem gewoon.
En als ik dan van S. hoor dat hij voor de verjaardag van de snol een mooie ring heeft gekocht, doet dat zó zeer.

vrijdag 22 juni 2012

heftige week

Dinsdag stuur ik A een mail: we moeten praten. 's middags heeft hij er nog niet op gereageerd, dus bel ik hem maar weer op. Hij vindt praten een goed idee.
's avonds heb ik een -zeer geslaagd-  etentje van het werk. Aan het einde van de avond zie ik op mijn telefoon dat A een mail gestuurd heeft en natuurlijk kan ik het toch niet laten de mail te lezen. dat had ik beter niet kunnen doen, want ik word er erg verdrietig en boos om.
Gelukkig zijn er genoeg aanwezigen die me een harrt onder de riem steken. Maar als ik terugrij ben ik bijna hysterisch over zoveel lompheid, zoveel respectloosheid, dat ik de neiging moet onderdrukken om niet tegen de vangrail te rijden. Halverwege zet ik de auto aan de kant en bel J. die me er weer uitkletst.
Wat stond er in? dat hij misschien inderdaad had moeten zeggen dat de snol er wel was, maar dat hij dat niet gedaan had, omdat hij in onze relatie altijd al moeilijke gesprekken uit de weg was gegaan en dat hij niet met mij kon communiceren.
En dat ik wat meer waardering moest opbrengen voor het feit dat hij afzag van de overwaarde, van het grootste deel van de inboedel en van andere zaken.

Ik heb de brief aan meerdere mensen laten lezen en de meesten worden er nog bozer om dan ik.

de volgende hadden we het gesprek en hij was verbaasd en boos dat ik niet zo gecharmeerd was van de brief, omdat ik toch steeds wilde weten wat hem bezield had. Dat ik niet zo'n behoefte had aan dolken in mijn rug, snapt hij niet.
Hij begrijpt nu wel dat hij zijn zieleroerselen beter voor zich kan houden.

gelukkig zijn we nu tot een overeenkomst gekomen wat betreft het bezoek van de kinderen in aanwezigheid van de snol. Hij bespreekt vooraf hoe het weekend zal verlopen en als dat anders wordt, hij mij daarover informeert. Hij zal er voor zorgen dat het eerste half jaar de kinderen zo min mogelijk met haar worden geconfronteerd.
het is niet helemaal wat ik wilde, maar ik heb er - misschien onterecht, toch wel vertrouwen in dat hij zich daar aan zal houden.
Ik blijf er op hameren dat hij moet werken aan het feit dat hij moeilijkheden uit de weg gaat en daar zijn eigen waarheid om creeert. Dat hij op zijn werk maar zeer bepertk melding heeft gemaakt van zijn daden, beschouwt hij als 'privé'. dat is het niet, want een aantal collega's ken ik zeer goed. Maar ja: je kunt natuurlijk altijd recht praten wat krom is.

zondag 17 juni 2012

weer gezeik

de kinderen komen thuis, enthousiast na een gezellig weekend. Als ik ze naar bed breng, moet ik van ze horen dat de snol de hele zaterdag bij hen is geweest. dit was volledig tegen de afspraken in: ze zou vrijdagavond laat thuiskomen en zaterdagochtend vroeg vertrekken.
Ik ben meer dan witheet en intens verdrietig: hoe kan hij nou denken dat ik dit niet merk en hoe kan hij denken dat ik dit zomaar voorbij laat gaan?
Als ik hem kwaad opbel, komt er een lulverhaal over dat de snol toch later vertrok en dat hij wel zo veel mogelijk weg is geweest met de kinderen. Het zal wel; het is tegen de afspraken en het zou wel zo netjes zijn geweest als hij me hier over had ingelicht. Ik vertel hem dat de kinderen voorlopig niet meer naar hem toe kunnen, omdat hij zich niet aan de afspraken houdt. Hij briest dat hij dan het convenant opblaast en dat hij niet van plan is nog een cent te betalen
Ik stuur hem een mail: als hij het hard wil spelen, kan ik het ook. Maar ik huil, want dit is niet wat ik wil. Ik wil dat hij respect opbrengt voor me, en voor mijn gevoelens. en niet liegt. vooral niet liegt.
Zij speelt hierin natuurlijk ook een uitermate kwalijke rol, want waarom ging ze zaterdag later weg? En hij heeft ongetwijfeld geprobeerd om de 'schade' te beperken door veel weg te gaan, maar het komt niet in zijn hoofd om mij hierover vooraf in te lichten.
En ik voel me een bitch, dat ik hier zo'n stampij om maak. Maar ik verlang respect, voor míjn gevoelens. Dat lijkt me, na een relatie van 11 jaar, niet al te veel gevraagd

zaterdag 16 juni 2012

Weer zonder kinderen

Vandaag was het 2e weekend zonder kinderen. Ze zijn gisteren al met A. meegegaan (die me keurig vooraf over de mail vertelde dat de snol er zou zijn, maar gisteravond laat thuis zou komen en vanmorgen vroeg zou vertrekken en of ik daar bezwaar tegen had), mede omdat ik een borrel had.
Het is zó ontzettend raar en stil. Ik heb vandaag tot 11 uur in bed gelegen (ook al was ik om 6 uur al wakker). Ik heb wat dingetjes opgeruimd en wat boodschappen gedaan. Ik heb in alle rust de krant gelezen. Ik heb me suf gesurft op alle social networks.
Ik denk dat ik best weer aan kan wennen om weekenden echt alleen te zijn, maar voorlopig voelt het niet heel lekker. het blijft het gevolg van een gedwongen keuze.

maandag 11 juni 2012

wolk

een week zat ik op een wolk(je) en vandaag ben ik er vrijwillig afgestapt. het was leuk, maar niet meer dan dat.
Gelukkig schijnt de zon

dinsdag 5 juni 2012

knop om

Al eentijdje zit ik op wat datingsites. Niet dat ik nou zo zit te springen om een nieuwe relatie, verre van, maar het leidt wel af.
Inmiddels ben ik sinds een paar dagen in contact met iemand en dat voelt prettig. Het gevoel dat je niet volledig bent afgeschreven als vrouw en dat iemand zijn best voor je doet, is goed voor het ego. En het vult mijn hoofd met prettiger dingen dan met verdriet.

zondag 3 juni 2012

rare dag

Vandaag heb ik tot elf uur in bed gelgen. Een jaar geleden leek het me nog een fantastisch vooruitzicht; nu heb ik er wel van genoten, maar met een bijsmaak. Ik miste de aanwezigheid van de kinderen, hun warme lijfjes tegen me aan in bed. En het was zó stil in huis.
Vanmiddag ben ik met mijn vader naar mijn broer geweest en daarna in mijn eentje langs het strand gelopen. de zee maakt mijn hoofd leeg.

zaterdag 2 juni 2012

eerste weekend zonder kinderen

Vanmorgen kwam hij ze halen. De snol is er sowieso niet, dus mochten ze mee. Ze hadden er zin in.
Ik heb de IKEA leeggekocht en alles in elkaar gezet (geen man voor nodig, ook al zit niet alles helemaal vast zoals het hoort) en vanavond had ik een feestje. Morgen ga ik naar mijn vader.
Het is zo achterlijk stil in huis.

vrijdag 1 juni 2012

Mediator deel 4

Woensdag hadden we sessie deel 4 bij de mediator. A. was op tijd gekomen, en nadat we de kinderen naar school hadden gebracht, hadden we nog een aardig gesprek, over net iets meer dan koetjes en kalfjes. Hoewel ik wel weer even moest rammen voordat hij doorhad dat hij met mij dingen moet overléggen ('als ik de kinderen meeneem naar Artis, hoef ik dat toch ook niet te vertellen?') maar hij gaf toe dat dat wel handig was.
Bij de mediator ging het financiele gedeelte goed, maar het gedeelte over de aanwezigheid van de snol als de kinderen er zijn, liep faliekant mis. De mediator heeft met ons allebei apart gesproken en heeft ons samen laten praten, maar op een gegeven moment was ik er zó klaar mee, dat ik de handdoek in de ring gooide. A. beende woest weg.
Het was onnatuurlijk als de snol er niet zou zijn als de kinderen bij hem zijn, ze woont er toch en ze is er het grootste gedeelte van de tijd niet (dat het onnatuurlijk is dat je na een relatie van 12 jaar binnen 3 maanden met een ander samenwoont, mag ik niet zeggen) en de kinderen weten toch dat de snol er woont? Dat ik misselijk wordt bij het idee dat de snol met haar poten aan mijn kinderen zit en dat 12 jaar relatie blijkbaar geen basis biedt voor een beetje compassie van zijn kant, doet allemaal niet terzake; ze willen wel 2 keer zorgen dat ze weg is, maar daarna moet het maar klaar zijn.

Ik ben nog wel gaan werken, maar effectief ben ik niet geweest: dat iemand die mij 12 jaar zó na stond, mij zo als oud vuil behandelt, doett ongenadig pijn.

dinsdag 29 mei 2012

en ja hoor

Vandaag, toen ik thuis kwam, vertelde S. me dat ze morgen naar het huis van A. gaan. Had-ie natuurlijk uitgebreid met me overlegd (not). Ik kon me inhouden, maar ik vond het (weer) zo'n laffe rattenstreek:niet dat ik er nou zo'n bezwaar tegen heb (zolang die snol er maar niet bij is), maar het is wel zo netjes om dat eerst met mij te overleggen. Hij zal er ongetwijfeld wel weer een smoesje voor hebben, maar ik baal ervan: ik voel me voor het blok gezet en dit is niet de manier waarop ik met hem om wil gaan. Niet dat ik zo goed weet hoe ik dat dan wél wil (zijn hoofd eraf trekken is niet de meest geschikte manier, geloof ik), maar dit is het ook niet.
Morgen gaan we weer voor sessie 4 naar de mediator: ik weet vooraf al dat het weer eens een tranendal gaat worden en dat heb ik de laatste tijd wel weer genoeg gehad, geloof ik.

maandag 28 mei 2012

jarig

Gisteren werd het kindje van de snol en haar ex een jaar. Volgens A hebben ze dat gevierd: met haar ouders én zijn ouders. Wat moet dat een ongelooflijk moeilijke gebeurtenis zijn geweest, voor hem en voor zijn ouders. En wat een farce, dat je dat op die manier wilt doen. Ieder zijn eigen keuze, denk ik, maar ik zou er doodongelukkig van zijn geworden.

zondag 27 mei 2012

Spullen

Vandaag kwam A zijn spullen halen. Op mijn uitdrukkelijk verzoek; zijn huis was nog niet helemaal klaar, maar dat is dan jammer: als hij wegwil: weg met die rommel.
Aangezien S op kamp is en W ondergebracht was bij J, konden we 'rustig praten'. Hij ziet niet in dat hij niet in de positie is om een grote mond op te zetten, wat betreft de aanwezigheid van de snol bij bezoeken van de kinderen, maar het is hem niet aan zijn verstand te peuteren. Hij dreigde zelfs met een rechtszaak: moethij vooral doen. En ik word daar zo gefrustreerd van en hij weer kwaad. Ik ben weer met dingen gaan gooien (geen whiskeyflessen, kon me nog net beheersen), maar de buurt genoot weer volop mee.
Later bond hij wel enigzins in, maar echt gezellig werd het niet.
Toen hij weg was (hij heeft nog niet alles meegenomen; hij was verbaasd hoeveel spullen hij nog had. Ik niet, want ik ken zijn verzamelwoede en weggooiangst.) heb ik de woonkamer direct omgegooid: de TV staat ergens anders, de bank is verplaatst, ik heb een kast veranderd. En het is weer een stuk opgeruimder, want die klote-whiskey-flessen zijn gelukkig weg. Om nog wat frustratie kwijt te raken, ben ik nog weer met wat dingen gaan gooien; de foeilelijk cactus verdween met pot en al in het water. Heerlijk!

zaterdag 26 mei 2012

Kamp

Gisteren brachten we S weg op kamp. nog geen 7, en al drie dagen weg, zonder mij en zonder A en zonder W. het was even slikken, maar zij had er zin in. Toen A en ik terugliepen met W, pakte hij allebei onze hand en ging er gezellig tussen hupsen. Dat was zo'n raar idee: een paar maanden terug was dat nog heel gewoon, en nu meer dan beladen.

donderdag 24 mei 2012

ben ik nou gek?

Ik vraag het me steeds meer af:: ben ik nou gek? ben ik nou raar dit ik niet wil dat de snol de eerste tijd aanwezig als A. de kinderen in zijn nieuwe appartement over de vloer heeft? Natuurlijk is het eigenbelang, want ik word misselijk bij het idee dat zij met z'n alleen gezellig gezinnetje gaan zitten spelen. Maar ook in het belang van de kinderen lijkt het me niet; W snapt er al geen fuck van; wat als er dan ook nog direct een nieuwe vriendin bij zit, die ze kennen als 'vrouw van E.' ? Mij lijkt dat niet gezond, maar A kan het niet schelen; hij wil de snol 'niet verstoppen'. Alsof het daarom gáát. Overigens zou hij daar wel goed aan doen, om haar te verstoppen; wie wil er nou in de buurt zijn van een vrouw die 5 maanden na de geboorte van haar eerste kind bedenkt dat ze de beste vriend van haar man moet gaan bespringen?
Maar ik krijg het verwijt dat ik een machtspelletje speel (wat ik misschien ook wel doe). dat hij het alleen heeft over dat 'hij de kinderen bij zich wil hebben', zegt mij genoeg; hij is momenteel alleen bezig met zijn eigen belang, en de kinderen en ik doen, in mijn geval niet en in het geval van de kinderen minder, ter zake.
Je denkt dat je iemand kent, na 11 jaar relatie :-(

zondag 20 mei 2012

Rustig

Het zal voor de kinderen ongetwijfeld niet leuk zijn, maar voor mij was het wel goed, dat we A. de afgelopen week niet veel gezien hebben. de afstand zorgt in ieder geval voor rust in mijn hoofd.

zaterdag 19 mei 2012

Belgie

Met Hemelvaart ben ik met de kinderen naar Belgie gereden, naar de broer en schoonzus van A. en hun kinderen. Het was heerlijk om er even uit te zijn. Voor het eerst in 2 maanden dat ik niet 24/7 met het gedoe bezig ben. Niet dat ik er niet aan denk, maar het is niet zo allesoverheersend. Vanmorgen zelfs een soort mindfulness in de tuin geprobeerd: alleen maar luisteren naar de vogeltjes en genieten van het mooie weer.
Gisteren heb ik met W een wandeling gemaakt. Hij is geen moment stil geweest, maar het was heerlijk om zo met 'm te lopen. En mijn lieve apekopje S, die een mooie glimmende Michael-Jackson-hoed van me had gekregen op een rommelmarkt, die haar geweldig goed staat, die zo heerlijk heeft gespeeld, met het aanwezige hondje en met M.
M. en J. waren fijn gezelschap. Hoewel M moeilijk Nederlands praat, hebben we toch fijn gepraat en was ze heel lief voor me. J. gaf me het, typisch mannelijke, advies, om niet om te zien, maar naar de toekomst te kijken. Dat is uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan, maar toch was het goed dat hij het zei.                                           

woensdag 16 mei 2012

Mediator deel 3

Vandaag gingen we voor de 3e sessie. Hoewel we uiteindelijk over een aantal essentiele punten overeenstemming hebben bereikt, ging dat niet zonder slag of stoot. Ik was op een aantal momenten buitengewoon emotioneel.
En als ik dan aangeef dat ik hem niet meer vertrouw, zegt hij doodleuk:'ja, dat kan ik me voorstellen. Ik vraag me ook af of je dat ooit zult terugkrijgen.'
Alsof-ie de waterstanden voorleest.
Op zo'n moment vraag ik me echt af met wie ik de afgelopen 10 jaren heb samengewoond.

maandag 14 mei 2012

Alleen

Vandaag is weer zo'n dag. Zo'n dag dat ik me weer ten volle realiseer dat ik het de komende tijd, jaren, alleen zal moeten doen. Dat ik mijn buffer kwijt ben, mijn basis, het vertrouwen dat er altijd op de achtergrond was. Het is alsof de zon anders schijnt, het licht anders is, alsof overal de glans af is.
het is niet het leven dat ik voor ogen had, niet het leven dat ik wil. Waar ik me uit alle macht dacht aan ontworsteld te hebben.
Maar het is zols het is: ik ben alleen.

zondag 13 mei 2012

oude vrienden

Vandaag was A bij de kinderen. En aangezien dat feest hier plaatsvond, was ik weer de hort op. Ik had vrienden gemaild die ik nog uit Utrecht ken en die ik al 5 jaar eigenlijk niet gezien had. Zij hebben beiden hun portie leed ook wel achter de kiezen, zo niet nog te gaan.
Het was goed om er weer te zijn. Alsof de tijd niet heeft stilgestaan (alleen klopt de grootte van hun kinderen niet helemaal; 'gisteren' waren dat nog kleine kinderen, nu 'ineens' pubers) konden we gewoon weer verder gaan waar we gebleven waren. En het deed me goed; was ik 's morgens steeds in tranen, 's middags kon ik er al flauwe grappen over maken.
Goud zijn ze waard, die mensen die er zijn als je ze nodig hebt.

zaterdag 12 mei 2012

kalmer

de afgelopen 2 dagen ben ik weer iets kalmer.  Blijkbaar moet het allemaal met horten en stoten gaan.  Donderdag ben ik bij de huisarts geweest voor een verwijzing naar een psycholoog. Op de dagen dat het slecht gaat, ben ik nauwelijks in staat er weer uit te komen en zie ik nauwelijks uitweg. En ik moet er voor de kinderen zijn; die hebben hier ook niet om gevraagd. Het verhaal voor de 400e keer vertellen werkt blijkbaar ook, want de rest van de dag was ik weer wat rustiger. En ook gisteren kon ik mijn verhaal kwijt bij 2 vriendinnen, over de mail en over Facebook.
'het lijkt wel of niemand er meer voor wil vechten' zeiden ze allebei en dat gevoel heb ik ook. Ik wilde wel vechten, graag zelfs, met alles wat ik in me heb. En dat is veel. Maar ik heb de kans niet gekregen.
En nu moet ik nog steeds vechten. Niet meer voor ons, maar voor mezelf en voor de kinderen. Vechten om hier te kunnen blijven wonen, vechten voor mijn eigenwaarde. Vechten voor weer een klein beetje geluk en lichtpuntjes. Vechten om ze te kunnen blijven zien.

woensdag 9 mei 2012

Stappen

Toen ik vandaag thuiskwam en hij met de kinderen naar de korfbal was, zag ik dt zijn mail openstond. Natuurlijk toch weer even in gekeken, wat stom is en wat niet moet. Daar zag ik een maildiscussie die hij met zijn ouders, broer en zus heeft gevoerd. Hij was verbolgen over het feit dat zijn broer en schoonzus mij hadden uitgenodigd om bij hen langs te komen; hij voelde zich niet gesteund door hen en hij vond dat het voor mij beter was dat ik geen contact meer met hen had. De mediator had immers gezegd dat 'wij' weer 'ik' moest worden en dat ik dat zelf moest doen, zonder hem.
Toch fijn dat hij zo goed weet wat goed voor me is.
Ik was er -voor de verandering - weer eens goed van over de zeik. Toen hij met de kinderen thuiskwam, heb ik hem, hoe moeilijk ook, over aangesproken. Hij reageerde boos dat ik in zijn mail had gekeken en was geirriteerd over het feit ik wel naar zijn familie was gegaan en niet naaar mijn eigen familie. Ik heb hem proberen aan het verstand te peuteren dat zijn familie me lief is en dat hij me niet kan dwingen het goede contact met hen te verbreken. Ik zag in de mailbox ook dat zijn vader een hele lieve mail had gestuurd waarin hij aangaf dat het contact tussen hen en mij hen dierbaar is. dat deed me goed.
Hij probeert steeds op een rationele manier alles te benaderen, maar raakt verstrikt in zijn eigen redeneringen.
wat ik niet in de mailbox had gezien, was het feit dat hij en de snol een woning hebben. Ik heb hem gezegd dat ik het niet uit mijn strot kreeg om hem ermee te feliciteren.

zondag 6 mei 2012

Op

tegen alle verwachtingen in schijnt vandaag de zon. J. heeft een nieuw hondje en ondanks dat het haar eigenlijk helemaal niet uitkomt, mogen we toch even langs. de kinderen (die van haar en die van mij) rauzen door de tuin en wij genieten van het hondje: een grote bol Pluis, die van enthousiasme niet weet waar ze het zoeken moet en nog zo'n huppelend loopje heeft. J en ik rijden nog even naar de Praxis waar zij een hondenband en ik een kattenbak (en, vooruit, weer een paar plantjes) koopt.
We hebben al gezegd dat het toch jammer is dat we een crisis nodig hebben om elkaar vaker te zien. J. zei toen dat het beter is, dan andersom: dat je elkaar alleen maar zou zien als het goed ging. En dat is helemaal waar

zaterdag 5 mei 2012

Op en Af

Teon A vanmorgen kwam om vandaag voor de kinderen te zorgen en ik nog even koffie dronk, was ik weer helemaal van de kaart. Hij doet zo gezellig, zo rationeel. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Terwijl mijn leven zo ontzettend op zijn kop staat.
Ik ga onderweg naar W en ik ben, in de auto, weer eens over de rooie. Waarom, waarom waaarom toch?
W. verstaat de gave om me weer rustig te krijgen, om me weer met beide benen op de grond te zetten. Om me te laten inzien dat deze heftigheid niet in 1 keer te overzien is, dat ik alles per dag moet handelen. Dat ik het verdriet moet laten komen, omdat, zoals haar vader zei:'je kunt de berg wel voor je uitschuiven, maar hij moet toch een keer over je heen'. Ondanks dat ik soms het gevoel heb dat ik het niet aankan. En elke huilbui gaat een keer voorbij.
en zo moet ik het maar doen. Stapje vor stapje. Met af en toe een lichtpuntje.
Zo zijn we vanmorgen gaan kijken naar ons nieuwe katje. Dat mogen we half juni gaan ophalen. Hebben we met z'n 3-tjes weer iets leuks om naar uit te kijken

donderdag 3 mei 2012

Overvallen

Net komt hij, voor mij onverwacht, langs. Hij komt de motorhoes halen, want die moet over de Harley.'Waarom heb je een Harley?'.'Nou gewoon, gehuurd'.'Waarom heb je een Harley gehuurd dan?' 'Ik wilde gewoon een dagje een Harley huren'.
Gelul. Zíj wil op een Harley weg. en zij hebben samen op de Harley gereden. Omdat zíj dat wil, terwijl hij een chopper-model helemaal niet prettig rijden vindt.
Dat weet ík wel. Zij niet.
En weer ben ik de rest van de avond aan het huilen. Omdat ik ook wel met hem motor had willen rijden. Maar ik heb hem altijd de ruimte gegeven om te rijden en bleef ik bij de kinderen. Ik heb de kans niet gekregen.
En dat doet weer zo verrotte pijn.

dinsdag 1 mei 2012

steeds een beetje beter

Gisteren, met Koninginnedag, was weer zo'n 'eerste keer': voor het eerst niet met zijn vieren, maar met zijn drieen. Gelukkig scheen de zon en was de sfeer in het park gezellig en ongedwongen. Er waren veel ouders van klasgenootjes van W en S. Het grootste deel is op de hoogte van de situatie en ondersteunt me, met of zonder woorden. Dat is fijn.
Ik kwam nog wat ouders tegen die ik nog van de creche kende en die nog niet op de hoogte waren. Dat gaf me weer de gelegenheid om te spuien. Niet altijd even aardig, want soms heb ik ook het gevoel dat ik anderen met mijn verdriet belast.
de kinderen vermaakten zich prima, hoewel S nog steeds een kort lontje heeft en sneller huilt dan gebruikelijk. Ze wilde een skateboard en gelukkig vonden we dat, voor 5 euro. De rest van de middag heeft ze op het speelplein in de buurt geoefend en ze kan het al vrij aardig. Zoals ze daar stond, in complete skaters-outfit en haar oranje-gespoten haartjes, was ze zo mooi en was ik zo trots!
Dan komen ook weer de tranen, want ik kan het nu niet meer delen zoals ik dat eerder wel kon. Natuurlijk kan ik A een fototje sturen, maar het is toch anders.

Ik merk ook dat ik toch nog geregeld fantasien heb over 'wat als'. Wat als hij tot bezinning komt? Wat als zij hem dumpt? Gezien het feit dat ik elke avond nog huil met de woorden 'ik wil dit niet', is het niet geheel onlogisch en vast ook onderdeel van een natuurlijk proces. Maar het belemmert ook de verwerking, want ik ben dan toch teleurgesteld als er weer signalen zijn, waaruit blijkt dat hij zo snel mogelijk met de snol verder wil. Dus ik moet de realiteit niet uit het oog verliezen: 'wat als' is er niet en zal niet komen. 'ik moet alleen verder' is wat het is en waar ik het mee moet doen.

woensdag 25 april 2012

Zoveel

Er zijn zoveel gedachten die er door me heen gaan de laatste maanden. Er is echter één woord dat steeds maar terugkomt: waarom?
Daar heb ik geen antwoord op. Voorlopig zal ik het ook niet krijgen en vermoedelijk wil ik het nu ook nog niet weten. Het gegeven an sich is al verschrikkelijk moeilijk te accepteren.
Ik merk wel dat er een soort van lichtpuntjes zijn. Je moet met een vergrootglas kijken om ze te zien, maar ze zijn er toch. Ik merk dat het alleen zijn went. Ik merk dat het verdriet nog wel levensgroot aanwezig is, maar ook soms wel wat minder overspoelend, allesverterend is.
Ik ben er natuurlijk nog lang niet en er zullen ook nog heel veel moeilijke momenten komen. Maar hele kleine lichtpuntjes zijn me toch wel wat waard.

maandag 23 april 2012

Ups en Downs

Sommige dagen gaan beter dan andere. Zaterdag, toen A met de kinderen op stap was, heb ik zo'n beetje de hele dag gehuild. Om zoveel onrecht, om het leven dat ik op moet geven, zonder dat ik daar iets over te zeggen heb. Om de leugens. Om mijn geschonden vertrouwen. Om het gemis van A. Of eigenlijk: om het gemis van de man die hij was. En niet meer gaat worden.
En af en toe word ik ook doodziek van al het geregel en gesteggel er omheen: toen ik vandaag een boekje van het Nibud las over de bepaling van de alimentatie werd ik niet goed. ik snap er geen drol van en ik val niet bepaald onder het domme deel der natie. Zou hij nou vooraf over dit soort dingen hebben nagedacht? Over de praktische gevolgen van het geheel?
Ik kreeg gisteren wel een lijst van spullen die hij wil hebben. Geen wereldschokkende dingen, gelukkig, maar ik werd er wel pissig van: dat is het wel het minst belangrijke, dacht ik zo. Iets op papier over een ouderschapsplan heeft hij niet; lijkt me toch een stuk belangrijker.
Aangezien we in principe niet meer met elkaar praten anders dan over de kinderen, gaan deze 'discussies' vooral per mail. Ook niet heel gezellig, maar dan ontaardt het in ieder geval niet in emotionele toestanden. Ook wel fijn.

zondag 22 april 2012

Mantra's

Mantra's moet je vooral veel en vaak herhalen, dan worden ze waarheid. Ik heb er een paar die ik maar blijf herhalen:
- utkomtgoedutkomtgoedutkomtgoed. Die mantra is al jaren oud, maar werkt nog als een trein. en anders draai ik wel honderd keer 'komp wel goed' van Daniel Lohues.
- ik kom hier beter uit dan hij.
- ik moet mijn eigen leven leiden en me niet druk maken over dat van hem.
- Laten we zorgen dat de kinderen er geen last van hebben.
- de tijd zal het leren

en voor de rest van de tijd huil ik mij de ogen uit het hoofd....

zaterdag 21 april 2012

Pijn

Zijn telefoon ligt hier aan de oplader. Hij is met de kinderen op pad. Ik kijk op de telefoon en zie een foto van hun 2-en: innig gelukkig kijkend in de lens.
Het mes snijdt dwars door mijn ziel.

donderdag 19 april 2012

de mediator, sessie 2

Afgelopen woensdag zijn we voor een tweede sessie naar de mediator geweest. Hoewel het contact tussen A en mij over de kinderen redelijk verloopt, gaat het tussen ons slecht. Toen we samen stonden te wachten tot de mediator ons kwam halen, was het ijzig stil tussen ons.


Censored
gelukkig word ik weer uit de put gepraat door mijn collega's en zuslief en J. Ik ga vroeg naar bed, want ik ben echt gebroken.

dinsdag 17 april 2012

de hulp

dit soort grote 'life events' kun je niet alleen handelen; daar heb je andere mensen bij nodig. Gelukkig zijn die in ruime mate aanwezig. Omdat ik niet stilletjes in een hoekje ben gaan zitten (ik zou ook niet weten hoe ik dat zou moeten doen, zo zit ik niet in elkaar), maar veel mensen heb ingelicht, krijg ik ook veel steun.
De meeste mensen zijn geschokt:'dat hadden we nooit achter A gezocht'.
J. helpt zoveel ze kan: ze troost, ze biedt haar huis aan, ze stimuleert me om de praktische kant van het verhaal niet uit het oog te verliezen en goed voor mezelf te zorgen. Ze zegt de dingen die nodig zijn, ook al vind ik ze niet leuk en zwijgt over dingen die niet ter zake doen. ze neemt me mee uit en wacht rustig een kwartier in de vrieskou, omdat ik ruzie maak met A.
Ook zuslief is een grote steun. Ze belt me bijna elke avond, ze kletst me door mijn huilbuien en frustraties heen. De eerste dag kwam ze langs om met me langs het strand te lopen.
Vriendin A, die ik na mijn afstuderen niet meer heb gesproken, maar die me wel een doos met een fles wijn, een zak paaseitjes en een pakje zakdoekjes stuurt. Collega V, die ruim een jaar geleden door gelijksoortige shit ging, luistert, vat samen en adviseert. Collega C, die me ziet huilen en precies de dingen zegt die ik even moet horen om niet in blinde paniek te raken. De buren, die me stuk voor stuk aanbieden om op te passen als het nodig is. De ouders van klasgenootjes van S, die me ook hun hulp en een luisterend oor aanbieden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
'je wordt gedragen', zei zuslief, 'want je kunt het nu niet alleen'. En hoewel ik het nu wel alleen moet doen, helpt de wetenschap dat ik altijd ergens terecht kan, me toch door deze pokketijd heen.

maandag 16 april 2012

de kinderen

Tsja, de kinderen. Voorlopig merken ze er praktisch niet zoveel van; A brengt ze 2 keer per week naar school en haalt ze op van de BSO; dan kookt hij en gaat weg als ik kom. Op woensdag is hij de hele dag hier. Dus ze merken niet echt dat hij er minder is. S. heeft de feiten goed in de gaten. De juf op school, die ik heb ingelicht, gaf aan dat ze boos is op haar vader. Ook een BSO-juf vertelde dat. Eén keertje zei ze, dat ze haar vader en de snol 'net kleine kinderen' vond. Ze had een punt.
Aan de andere kant maakt ze doodleuk tekeningen, waar haar vader en de snol opstaan. En zegt ze 'papa is verliefd op de snol. En op wie ben jij verliefd?' dat mes ging diep mijn hart in, zonder dat ze zich daar van bewust is. Gelukkig.
W krijgt het allemaal niet zo mee. Wel merkt hij donders goed dat zijn vader er minder is. 's Ochtends vraagt hij geregeld 'waar is papa? onder de douche?' en zaterdag, toen we laat thuiskwamen van vrienden, riep hij heel hard:'papa! doe open!'. het ging me door merg en been, toen ik moest uitleggen dat papa niet meer thuis woont.
A. gaf een keer, in onze zeldzame gesprekken aan, dat de kinderen voor hem bovenaan staan. Hij was beslist niet blij toen ik zei dat dat toch echt niet zo was: dat hijzelf bovenaan staat, dat dan de snol komt en dat daarna ergens de kinderen komen.  Sindsdien doet hij erg zijn best, ondanks dat hij helemaal geen zin heeft om mij onder ogen te komen. En als we het alleen maar over de kinderen hebben, is de communciatie redelijk.

zondag 15 april 2012

Pasen

de eerste 'grote' problemen dienden zich al snel aan: wat doen we met Pasen? A. wilde wel één dag wat met de kinderen doen en ik wist het nog niet goed. Omdat de moeder van A had aangeboden dat ik welkom was, ben ik daar op ingegaan. het had wat voeten in aarde voor het allemaal geregeld was. Zaterdag is A met de kinderen naar Artis geweest. Hij heeft de klassieke gescheiden-vader uitgehangen, door met ze te eten in de Mac. Daarna kwamen de ouders van A ons ophalen om naar Verweggistan te gaan. het was een emotioneel weekend; vooral de vader van A is intens verdrietig: dit gaat zó in tegen alles waar hij voor staat; al zijn normen en waarden, die hij dacht overgebracht te hebben op zijn kinderen, worden met voeten getreden. Gelukkig was het ook goed: de kinderen waren gezellig en brachten troost: het Paaseieren zoeken was fijn en de boswandeling deed mij goed en de kinderen ook; W liep met takken te slepen en S zocht de Paashaas. Van de buren aldaar begreep ik dat A's vader serieus heeft overwogen het contact met A te verbreken en hij heeft ook gezegd dat hij zich maar moet laten steriliseren: een liefdesbaby erbij is iets teveel voor hem.
er was wel een incident, toen A zondagochtend belde en zei dat híj eigenlijk had willen komen met de kinderen. Daar waren A's ouders erg verdrietig over, omdat zij al meerdere malen aangedrongen hadden op een bezoek. Ik kreeg daardoor ook het verwijt dat ik het beter had moeten afstemmen. Terwijl ik die optie, of een gecombineerd bezoek ook aan A had voorgesteld. Moeilijk.

Mediator

eigenlijk mag ik officeel helemaal niks zeggen overde gesprekken bij de mediator.....

vrijdag 13 april 2012

motor

het 3e weekend ga ik met een vriendin bij haar zus een caravan schilderen. Dat is lekker; met je handen bezig zijn, leidt je hoofd af. als ik 's avonds, onaangekondigd thuis kom, is hij aan het bellen met de snol. Ik merk het direct. hij gaat weliswaar naaar de keuken, maar blijft 'gezellig' met haar kletsen. Na 5 minuten ben ik het zat en vraag in niet al te vriendelijke bewoordingen of hij het gesprek wil beeindigen. Dat doet hij niet direct, waarna hij diverse huishoudelijke voorwerpen naar zijn hoofd krijgt en ik van pure woede en frustratie met hem ga vechten.
Ik probeer weer een gesprek te voeren, maar het lukt weer niet. Huilend ga ik weg, waar ik een kwartier te laat op een afspraak met J arriveer. Die weet me voor de zoveelste keer uit de put te kletsen en we gaan eens goed aan de zuip. Voor het eerst van mijn leven heb ik een hoger drinktempo dan zij.
Als ik om 3 uur behoorlijk bezopen en verdrietig thuiskom, ben ik zo gefrustreerd dat ik met een sleutelbos allerlei verwensingen op zijn motor kras. Als ik in bed lig, heb ik daar eigenlijk al spijt van. Niet om de motor, maar omdat dit mijn positie geen goed doet.
De volgende dag zeg ik niks en vertrek ik naar U om af te spreken met een goede vriendin. Dat is gezellig en we genieten van onze oude woonplaats, elkaars gezelschap en een flauw zonnetje.
A zegt niets van de motor, maar als ik dinsdag thuis kom, 'slingert' er een uitdraai van een digitale aangifte. Ik ben witheet om zoveel lafheid. Hij heeft al die tijd al geen ruggegraat getoond en met deze aangifte toont hij, m.i., zijn ontzettende gebrek aan kloten. Ik sleep hem mee naar buiten, waar ik hem de huid volscheld en hijn mij kinderachtigheid verwijt. Yeah right. Opnieuw komt het tot een handgemeen, waar de kinderen getuige van zijn.
Ik ben kapot als hij weggaat. Ik maak excuses naar de kinderen, want dit had echt niet gemogen. Wederom bel ik J, die weer een staaltje 'put uitpraten' laat zien.

en nu verder

de eerste weken waren heel erg moeilijk. A was af en toe in huis en af en toe bij diverse vrienden. Als hij hier sliep, sliep hij op de kamer van S. Ik kon niet normaal met hem praten, want ik zat en zit vol verwijten. Hij slaat dan dicht. Ik had en heb het gevoel dat hij zijn eigen waarheid aan het creeren is; hij kan af en toe zulke ontzettende onzin uitkramen, vermoedelijk omdat hij ook wel weet dat wat hij doet niet klopt. Maar als ik dat zeg, krijg ik het verwijt dat ik dingen voor hem invul. Dat is overigens niet geheel onwaar, maar zelf vertelt hij ook niet veel. Hij heeft het gevoel dat hij dit móet doen. Koste wat kost.
Zijn ouders en broer en zus zijn er kapot van. Zijn moeder komt op een donderdag hierheen en samen hebben we gehuild, om zoveel ellende en verdriet.

donderdag 12 april 2012

De bom

de avond van 9 maart. hij moest 'iets opbiechten':
het was wél waar. hij had een verhouding met de snol. Al een half jaar. Ze wilden samen verder.
De snol; de vrouw van zijn beste vriend. de vriend die hij al 30 jaar kende. Waarbij hij getuige was geweest op het huwelijk van de snol en de vriend. De snol en de vriend hebben een kind van nog geen jaar oud.

Ik dacht dat ik gek werd. Hoe had hij mij en de kinderen zó kunnen bedriegen. Zo lang. Zo bikkelhard.
Ik ben gillend weggegaan. Hij had bedacht dat hij bij een vriend zou overnachten, maar ik ben naar J gegaan. Ik kon de kinderen niet onder ogen komen. Onderweg heb ik met mijn zus gebeld, die ook niet wist wat ze hoorde.
Bij J was ik volledig verdoofd. Geslapen heb ik niet en dat heb ik de rest van de week niet gedaan. Eten was er ook niet bij.
Ik heb gewerkt. tenminste, ik ben op het werk geweest. Daar was iedereen ook in shock en ik heb diverse collega's zien huilen. Ik heb gepraat, gepraat, gepraat. Volkomen van de wereld.
Ik ben donderdag stomdronken geworden met een vriend van J.
Vrijdagavond ben ik weer thuis gekomen en heb het weekend voor de kinderen gezorgd. In complete shock, dat wel. Zaterdag ben ik naar een klasgenootje van S gegaan en zijn we samen met haar vader en haar broertje naar de speeltuin geweest. Alles om maar niet alleen te hoeven zijn. En te kunnen praten.
Zondag kwam ik er achter dat A en de snol, in de week dat ik niet thuis was, in ons bed hebben geslapen. Hij heeft nog niet het fatsoen gehad om het beddengoed te verwisselen. Een uitvergrote jeugdfoto van mij was omgedraaid.

Dat was de druppel, daar was ik zó kapot van. Ik vind dat zó respectloos. Alsof ik zo even bij het grofvuil werd gezet, alsof wij geen geschiedenis hebben van 11 jaar. Maandag, toen het een mooie dag was en ik lekker met de kinderen in de tuin aan het rommelen was, werd het me duidelijk: ik red het wel. Ik kán niet meer terug al zou ik het willen. Ik ben door hem zó beschadigd dat een terugkeer op geen enkele manier meer mogelijk is. Het was een ongelooflijk moeilijke en pijnlijke constatering, maar wel eentje die waar is.

wat voorafging

Het ging al een tijdje 'niet zo lekker' tussen A en mij. Er was geen intimiteit meer, er waren kleine frustraties, er was afstand en weinig betrokkenheid. De vondst van een T-shirt, dat ik niet kende en dat naar vrouw rook (met de titel van een serie waar de snol en A allebei van hielden), waarbij ik vroeg of dat van de snol was. Hij ontkende.
de  urineweginfectie, die door een SOA kon komen. De hoge telefoonrekening. Hij ontkende.
de recepten, die aan de afzuigkap hingen na het weekend dat ik met de kinderen bij zijn ouders was. Op mijn vraag of de snol hier was geweest, ontkende hij.
Dat het niet klopte, voelde ik wel. Maar omdat ik hem al 11 jaar vertrouwde, geloofde ik hem. Op zijn woord.

wie weet helpt het?

Omdat ik nog met zoveel vragen zit.
Omdat praten alleen niet helpt
Omdat het misschien helpt om mijn gedachten te ordenen
Omdat ik dan niet iedereen het verhaal voor de duizendste keer hoef te vertellen (hoewel dat in principe ook best oplucht)
Misschien om mijn wraakgevoelens een uitlaadklep te geven? tis misschien niet goed, maar je met er ergens mee heen. en beter dan het fysiek te uiten (heb ik toch al gedaan)
dus vanaf vandaag: de verwerkingsblog