Teon A vanmorgen kwam om vandaag voor de kinderen te zorgen en ik nog even koffie dronk, was ik weer helemaal van de kaart. Hij doet zo gezellig, zo rationeel. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Terwijl mijn leven zo ontzettend op zijn kop staat.
Ik ga onderweg naar W en ik ben, in de auto, weer eens over de rooie. Waarom, waarom waaarom toch?
W. verstaat de gave om me weer rustig te krijgen, om me weer met beide benen op de grond te zetten. Om me te laten inzien dat deze heftigheid niet in 1 keer te overzien is, dat ik alles per dag moet handelen. Dat ik het verdriet moet laten komen, omdat, zoals haar vader zei:'je kunt de berg wel voor je uitschuiven, maar hij moet toch een keer over je heen'. Ondanks dat ik soms het gevoel heb dat ik het niet aankan. En elke huilbui gaat een keer voorbij.
en zo moet ik het maar doen. Stapje vor stapje. Met af en toe een lichtpuntje.
Zo zijn we vanmorgen gaan kijken naar ons nieuwe katje. Dat mogen we half juni gaan ophalen. Hebben we met z'n 3-tjes weer iets leuks om naar uit te kijken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten