Houvast

Blijkbaar moet ik op de bodem van de put komen, om er weer uit te kunnen klimmen. Alleen kan ik in die fase nog altijd niet overzien dat er echt een uitweg is, en houvast.
Vanmorgen lag ik om 5 uur weer ouderwets te malen, lag ik weer allerlei argumenten te verzinnen om hem te overtuigen. Argumenten waarvan ik bij voorbaat weet dat ze niet zullen aankomen; hij heeft zijn visie, ik de mijne en die komen voorlopig niet bij elkaar. Hij heeft zijn verleden en ik het mijne en dat maakt ons allebei kwetsbaar.
In plaats van te sporten ben ik eens gaan opruimen in huis, werkt best therapeutisch. En aan het einde van de ochtend was de ergste stress er wel uit.
Het komt niet meer goed, maar dat is dan maar zo.
De reactie van Repel, en het mailtje van een bekende onbekende deden me al veel goed. Het komt wel goed, linksom of rechtsom. Ik ben er (nog) kwetsbaarder uitgekomen dan ik al was en het zal ook wel weer even duren voor ik iemand weer vertrouw. Voorlopig moet ik het zelf doen, met steun van anderen.

Opnieuw

Vandaag was een meer dan klotedag. Uitgeslapen en wakker geworden met maar 1 onderwerp in mijn hoofd. Piekeren, tobben, over het waarom. En ondanks het toch wel soort van positieve telefongesprek komt gaandeweg het besef dat ik wéér opnieuw moet beginnen, dat ik er wéér alleen voor sta, dat ik het wéér alleen moet doen en mijn buffer kwijt ben . Samen met het besef dat hij dat niet heeft, maakt me dat gek. Ik weet dat ik het kan, maar ik heb in de 40 minuten dat ik in de auto zat alleen maar gegild dat ik het niet kán en dat ik het niet wíl. Ik wil die pijn niet meer, ik wil dat verdriet niet meer.
Godzijdank kon ik aan het einde van de dag gelukkig bij J terecht. Die me begrijpt. Die even net de dingen zegt die ik nodig heb.
En samen met 2 vrienden hebben we in de tuin gezeten, bier gedronken en sigaretten gerookt. Gezegd dat het wel weer goed komt.  Dat ik het idd zelf moet doen, maar niet alleen. Dat ik goed voor mezelf moet zorgen en lief voor mezelf moet zijn. Dat mijn kwetsbaarheid mijn kracht is, maar ook zorgt voor dat onmetelijke verdriet. Dat hij me niet kan bieden wat ik nu nodig heb. Dat ik ben wie ik ben en ik mezelf iet op essentiele punten kan veranderen.

Dat alles zorgde ervoor dat dag niet zo slecht eindigde als hij begon.

kapot

Alles van waarde is weerloos...

En toen was het stuk. Wat zo leuk begon en wat, naar mijn gevoel steeds beter werd, is over. Door stomme dingen, door de verkeerde dingen te doen en te zeggen, door onuitgesproken verwachtingen, door bagage aan beide kanten die onoverkomenlijk is geworden.
Ik kreeg er weer vertrouwen in; vertrouwen op een toekomst met z'n 2-en. Ik wil het niet, maar het kan niet anders; hij heeft het gevoel dat hij niet anders kan en ik kan ook niet anders. Maar het doet zo godvergeten pijn....

bericht terug

tot 10 tellen en een dag wachten met een reply levert best nette antwoorden op:

Ik denk dat je een aantal dingen door elkaar haalt. Jij betaalt mij alimentatie, om de zorg voor de kinderen te kunnen garanderen. de kosten die jij maakt voor die zorg, vallen niet onder de alimentatie. Dan hadden we voor co-ouderschap moeten kiezen, zodat we daadwerkelijk de kosten konden delen. Het is jouw keuze geweest dat niet te doen. Dat betekent dat jij mij maandelijks een bedrag betaalt voor de kosten van levensonderhoud. Hoe jij je zorgtaken financiert, is jouw zorg.

Je reiskosten maak je toch, want je moet ook naar je werk rijden. Dat jij maandelijks 6 uren opneemt, verbaast me; toen wij nog samen waren, werkte je donderdag en maandag langer. Dat kun je nu ook doen. De kosten die je maakt om de kinderen naar Almere te nemen, is je eigen risico; jij hebt er zelf voor gekozen om in Almere te gaan wonen.

Ik vind het vervelend voor je dat je financiele problemen hebt. Je kunt misschien ook wat minder kleding voor de kinderen kopen; dat valt onder de alimentatie en ben ik verantwoordelijk voor. En op speelgoed zou je ook kunnen bezuinigen; de kinderen hun speelgoed ook meenemen naar Almere.

 

fragiel

De fragiele stabiliteit barst weer als een kaartenhuis ineen. Vandaag stuurde A een mail met de volgende tekst:

Ik heb iets wat ik je al een hele tijd wil voorleggen. Het gaat over extra kosten die ik maak, die naar mijn mening bij de alimentatie horen, of kosten die ik maak waar we, of in ieder geval ik, nooit rekening mee heb gehouden dat ik die zou maken. Ik heb een overzichtje gemaakt (zie word document). Ik ben benieuwd wat jij er van vind. Ik hoop dat we samen tot een afspraak kunnen komen.

Ik zou zelf de afspraken die we nu hebben staan, het liefst zo houden, maar dat ik maandelijks minder hoef te betalen. Zelf zat ik te denken aan 100 € minder. Ben benieuwd wat jij er van vindt.
In het Word-dcument voert hij de reiskosten op die hij maakt als hij de kinderen ophaalt om ze naar school te brengen, de treinkaartjes als hij ze mee naar Almere neemt, de uren die hij opneemt om de kinderen naar school te brengen.
Los van het feit dat dat (gelukkig) niet zomaar kan allemaal, doet het me meer dan zeer.  De zorg voor de kinderen ziet hij als een kostenpost.

Ik vermoed dat het ingegeven is door het feit dat het hem meer kost dan hij ingeschat had, dat hij het gevoel heeft dat hij benadeelt is in het convenant (wat niet geheel bezijden de waarheid is, maar daar heeft hij zelf mee ingestemd) en het feit dat de sol een groter gat in haar hand heeft dan hij kan financieren. Dan maar beknibbelen op je ex en je kinderen.

 het doet zo zeer

niet alleen kommer en kwel

Het zijn niet altijd sombere tijden meer. Het dagelijkse leven gaat 'zn gangetje'. het blijft lastig om zorg, aandacht en werk te combineern, maar dat is niks nieuws en dat is niet uniek voor mijn situatie.
De hypotheek is, na een hoop gedoe en gezeur, rond en de ark staat nu helemaal op mijn naam.
En ik kijk weer vooruit.  Geen handvol, maar een landvol. Na een jaartje te hebben gerommeld met deze of gene via diverse datingsites (waar zouden we zijn zonder internet?) heb ik nu een relatie met T. Hij woont veel te ver weg (120 km hiervandaan), heeft, in tegenstelling tot A, geen haar meer op zijn hoofd. Hij is leuk, gezellig, open en eerlijk. Op dat laatste kan en wil ik niet al te veel meer vertrouwen, maar het weerhoudt me niet van openheid een eerlijkheid mijnerzijds.
De kinderen vinden hem leuk (dat hij een hond heeft, pleit zeker in zijn voordeel) en hij geeft me de nodige rust en ruimte.
Ondanks de wilde plannen die we maken, doen we het rustig aan. Hij heeft ook de nodige littekens opgelopen in zijn leven en heeft geen behoefte aan nieuwe, net zomin als ik.
het gaat de goede kant op.

edit: ik geloof dat ik wel erg blij ben met mijn nieuwe liefde, want ik meld het al 2 x ;-)

Van die dingen

de grote en kleine irritaties blijven, zij het dat ik er minder last van heb. Nog altijd is de snol bron van irritatie. Natuurlijk heeft zij voor mij de klassieke rol van aanstichtster van alle kwaad, hoewel ik uiteraard ook niet ontken dat A niet bepaald een frisse rol heeft gespeeld.
Recent hadden we het plan om naar het Dolfinarium te gaan. Kadootje voor S van haar nichtje en W en ik gingen mee. de kinderen hadden dat uitgebreid verteld in Almere. Die kwamen thuis met het verhaal dat de dochter van de snol niet naar het Dolfinarium mocht, want daar werden volgens de snol de dolfijnen mishandeld.
Natuurlijk kun je een mening hebben over de exploitatie van dolfijnen en andere dieren in een commerciele setting als het Dolfinarium. Maar van mishandeling is geen sprake. En als je die mening al hebt, dan nog hou je die voor je tegenover kinderen van 8 en 5. Wat jouw kinderen niet zijn en waarover jij niet beslist wat ze wel en niet mogen in de tijd dat ze bij hun moeder zijn.
Het zat me behoorlijk dwars en ik heb de kinderen uiteraard verteld dat van dit verhaal niks klopte. Gelukkig hebben ze dat ook met eigen ogen gezien en hebben we genoten.
maar o, wat vind ik het dan weer een kutwijf. En wat zou ik er graag voor zorgen dat ze uit het leven van mijn kinderen verdwijnt.