zondag 6 oktober 2013

Opnieuw

Vandaag was een meer dan klotedag. Uitgeslapen en wakker geworden met maar 1 onderwerp in mijn hoofd. Piekeren, tobben, over het waarom. En ondanks het toch wel soort van positieve telefongesprek komt gaandeweg het besef dat ik wéér opnieuw moet beginnen, dat ik er wéér alleen voor sta, dat ik het wéér alleen moet doen en mijn buffer kwijt ben . Samen met het besef dat hij dat niet heeft, maakt me dat gek. Ik weet dat ik het kan, maar ik heb in de 40 minuten dat ik in de auto zat alleen maar gegild dat ik het niet kán en dat ik het niet wíl. Ik wil die pijn niet meer, ik wil dat verdriet niet meer.
Godzijdank kon ik aan het einde van de dag gelukkig bij J terecht. Die me begrijpt. Die even net de dingen zegt die ik nodig heb.
En samen met 2 vrienden hebben we in de tuin gezeten, bier gedronken en sigaretten gerookt. Gezegd dat het wel weer goed komt.  Dat ik het idd zelf moet doen, maar niet alleen. Dat ik goed voor mezelf moet zorgen en lief voor mezelf moet zijn. Dat mijn kwetsbaarheid mijn kracht is, maar ook zorgt voor dat onmetelijke verdriet. Dat hij me niet kan bieden wat ik nu nodig heb. Dat ik ben wie ik ben en ik mezelf iet op essentiele punten kan veranderen.

Dat alles zorgde ervoor dat dag niet zo slecht eindigde als hij begon.

1 opmerking:

  1. Jij onwaarschijnlijk krachtige vrouw jij. Wijze vrouw. lieve vrouw. Pijn sucks. Maar je kan het wel. En je bent niet alleen.

    BeantwoordenVerwijderen