Soms

Meestal ben ik er wel aan gewend. Dat het leven anders is geworden, dat ik de zorg voor de kinderen het grootste gedeelte alleen doe. Hoewel A. behoorlijk goed meewerkt en hier 3 dagen per week de kinderen haalt en brengt en kookt.
Maar soms, zoals vrijdagavond, dan ben ik weer heel boos.
W. lag in bed en ik was S. nog een verhaaltje aan het voorlezen. Plotseling hoorde ik iets vallen en daarna W. huilen. Ik ging kijken en W. was erg overstuur. De foto, waar hij en zijn vader opstaan, was achter het bed gevallen en hij kon hem niet vinden. 'Want ik mis papa zo!'. 's nachts, toen ik nog even ging kijken, sliep hij met de foto in zijn handen. Ook de volgende dag, toen ik er nog even op terugkwam, zei hij weer, dat hij het zo erg vond, dat papa hier niet meer woonde.
En dan word ik weer zó boos. Dat hij mij dit aan heeft gedaan, is tot daar aan toe. Maar dat hij dit, willens en wetens, zijn kinderen heeft aangedaan; dat ráákt me. En snijdt door mijn ziel.