Ik heb nu 2 sessies gehad bij de psycholoog. de eerste keer was het een kwestie van (opnieuw) leeglopen, spuien, zodat zij een beeld van de situatie had. Ze gaf aan dat ik het goed deed, en gaf me wat tips. Ik moest ook een verslag schrijven van de sessie. Het is een pittige tante, die aan een half woord genoeg heeft en begrijpt waar de schoen wringt.
de tweede keer was al een stuk constructiever en ging het ook al wat beter met me. Dat heeft ook wel een oorzaak: ik heb inmiddels een 2e date, die me een uitermate leuke zaterdagvond en -nacht (en zondag) heeft opgeleverd. Voortvarend? ja. 'Rebound' noemen ze dat; snel weer in een relatie 'schieten'. Niet dat dit nu een relatie is; daar ben ik echt nog niet aan toe, maar wat waardering, bewondering, aanspraak en een spiegel zijn me wel wat waard.
De psychologe had het in de gaten en gaf me groot gelijk. Ik vond eigenlijk dat ik me hiermee weer afhankelijk opstelde van een man, maar zo zag zij dat niet: ik ben niet stil in een hoekje blijven zitten, maar heb zelf het initiatief genomen om te kijken wat er meer in de wereld 'te koop' is. Vond ik wel een verrassend inzicht.
Ik voel me weer 25 en ik heb een grijns op mijn gezicht die er maar net af wil.
Om aan te geven dat het altijd nog aparter kan... Gisteren sprak ik een vriendinnetje van de lagere school. Zij is 20 jaar getrouwd geweest, geen kids omdat hij niet wilde. Hij had er een handje van om vreemd te gaan maar daar waren ze na een paar jaar therapie redelijk doorheen gekomen. Toen stond er een paar jaar geleden opeens een meisje van 18 op de stoep, van nog wel voor zijn relatie met haar. Hij was een beetje vergeten dat te vertellen al wist hij ook pas sinds kort dat hij vader was. Weer samen de strijd aangegaan om de relatie te redden en de verloren dochter te leren kennen. Bleek ie opeens een vakantie met zijn dochter te hebben geboekt en hoorde zij dat pas twee dagen voor vertrek. En waren er sterke aanwijzingen voor vriendin nr. zoveel. TOEN knapte er pas wat.
BeantwoordenVerwijderenHeb er bewondering voor hoe ze er nu in staat en het feit dat ze (nog steeds) in het zelfde ziekenhuis werken, maar daar is wel een lange verwerkingsperiode aan vooraf gegaan.
Hiermee wil ik hetgeen jou is overkomen uiteraard niet bagatelliseren, maar soms is het wel eens lekker de bevestiging te krijgen dat sommige mannen (mensen?) gewoon niet sporen.
Kussie!