Er zijn zoveel gedachten die er door me heen gaan de laatste maanden. Er is echter één woord dat steeds maar terugkomt: waarom?
Daar heb ik geen antwoord op. Voorlopig zal ik het ook niet krijgen en vermoedelijk wil ik het nu ook nog niet weten. Het gegeven an sich is al verschrikkelijk moeilijk te accepteren.
Ik merk wel dat er een soort van lichtpuntjes zijn. Je moet met een vergrootglas kijken om ze te zien, maar ze zijn er toch. Ik merk dat het alleen zijn went. Ik merk dat het verdriet nog wel levensgroot aanwezig is, maar ook soms wel wat minder overspoelend, allesverterend is.
Ik ben er natuurlijk nog lang niet en er zullen ook nog heel veel moeilijke momenten komen. Maar hele kleine lichtpuntjes zijn me toch wel wat waard.
Ik denk dat je op het "Waarom" nooit een bevredigend antwoord zult krijgen. Gezien de manier waarop hij met je omgaat zou ik er in ieder geval heel stellig in zijn om het hem op heel subtiele manieren heel moeilijk te maken. Focus niet op je verdriet maar op wat je te doen staat. Je kunt het, je bent het alleen niet op deze manier gewend.
BeantwoordenVerwijderen