Sommige dagen gaan beter dan andere. Zaterdag, toen A met de kinderen op stap was, heb ik zo'n beetje de hele dag gehuild. Om zoveel onrecht, om het leven dat ik op moet geven, zonder dat ik daar iets over te zeggen heb. Om de leugens. Om mijn geschonden vertrouwen. Om het gemis van A. Of eigenlijk: om het gemis van de man die hij was. En niet meer gaat worden.
En af en toe word ik ook doodziek van al het geregel en gesteggel er omheen: toen ik vandaag een boekje van het Nibud las over de bepaling van de alimentatie werd ik niet goed. ik snap er geen drol van en ik val niet bepaald onder het domme deel der natie. Zou hij nou vooraf over dit soort dingen hebben nagedacht? Over de praktische gevolgen van het geheel?
Ik kreeg gisteren wel een lijst van spullen die hij wil hebben. Geen wereldschokkende dingen, gelukkig, maar ik werd er wel pissig van: dat is het wel het minst belangrijke, dacht ik zo. Iets op papier over een ouderschapsplan heeft hij niet; lijkt me toch een stuk belangrijker.
Aangezien we in principe niet meer met elkaar praten anders dan over de kinderen, gaan deze 'discussies' vooral per mail. Ook niet heel gezellig, maar dan ontaardt het in ieder geval niet in emotionele toestanden. Ook wel fijn.
Als A een beetje is als P, heeft hij naar alle waarschijnlijkheid niet nagedacht over de praktische uitwerking van het een en ander. Als hij eerst maar krijgt wat hij denkt te willen.. Of zoiets.
BeantwoordenVerwijderen