dit soort grote 'life events' kun je niet alleen handelen; daar heb je andere mensen bij nodig. Gelukkig zijn die in ruime mate aanwezig. Omdat ik niet stilletjes in een hoekje ben gaan zitten (ik zou ook niet weten hoe ik dat zou moeten doen, zo zit ik niet in elkaar), maar veel mensen heb ingelicht, krijg ik ook veel steun.
De meeste mensen zijn geschokt:'dat hadden we nooit achter A gezocht'.
J. helpt zoveel ze kan: ze troost, ze biedt haar huis aan, ze stimuleert me om de praktische kant van het verhaal niet uit het oog te verliezen en goed voor mezelf te zorgen. Ze zegt de dingen die nodig zijn, ook al vind ik ze niet leuk en zwijgt over dingen die niet ter zake doen. ze neemt me mee uit en wacht rustig een kwartier in de vrieskou, omdat ik ruzie maak met A.
Ook zuslief is een grote steun. Ze belt me bijna elke avond, ze kletst me door mijn huilbuien en frustraties heen. De eerste dag kwam ze langs om met me langs het strand te lopen.
Vriendin A, die ik na mijn afstuderen niet meer heb gesproken, maar die me wel een doos met een fles wijn, een zak paaseitjes en een pakje zakdoekjes stuurt. Collega V, die ruim een jaar geleden door gelijksoortige shit ging, luistert, vat samen en adviseert. Collega C, die me ziet huilen en precies de dingen zegt die ik even moet horen om niet in blinde paniek te raken. De buren, die me stuk voor stuk aanbieden om op te passen als het nodig is. De ouders van klasgenootjes van S, die me ook hun hulp en een luisterend oor aanbieden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
'je wordt gedragen', zei zuslief, 'want je kunt het nu niet alleen'. En hoewel ik het nu wel alleen moet doen, helpt de wetenschap dat ik altijd ergens terecht kan, me toch door deze pokketijd heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten