donderdag 12 april 2012

De bom

de avond van 9 maart. hij moest 'iets opbiechten':
het was wél waar. hij had een verhouding met de snol. Al een half jaar. Ze wilden samen verder.
De snol; de vrouw van zijn beste vriend. de vriend die hij al 30 jaar kende. Waarbij hij getuige was geweest op het huwelijk van de snol en de vriend. De snol en de vriend hebben een kind van nog geen jaar oud.

Ik dacht dat ik gek werd. Hoe had hij mij en de kinderen zó kunnen bedriegen. Zo lang. Zo bikkelhard.
Ik ben gillend weggegaan. Hij had bedacht dat hij bij een vriend zou overnachten, maar ik ben naar J gegaan. Ik kon de kinderen niet onder ogen komen. Onderweg heb ik met mijn zus gebeld, die ook niet wist wat ze hoorde.
Bij J was ik volledig verdoofd. Geslapen heb ik niet en dat heb ik de rest van de week niet gedaan. Eten was er ook niet bij.
Ik heb gewerkt. tenminste, ik ben op het werk geweest. Daar was iedereen ook in shock en ik heb diverse collega's zien huilen. Ik heb gepraat, gepraat, gepraat. Volkomen van de wereld.
Ik ben donderdag stomdronken geworden met een vriend van J.
Vrijdagavond ben ik weer thuis gekomen en heb het weekend voor de kinderen gezorgd. In complete shock, dat wel. Zaterdag ben ik naar een klasgenootje van S gegaan en zijn we samen met haar vader en haar broertje naar de speeltuin geweest. Alles om maar niet alleen te hoeven zijn. En te kunnen praten.
Zondag kwam ik er achter dat A en de snol, in de week dat ik niet thuis was, in ons bed hebben geslapen. Hij heeft nog niet het fatsoen gehad om het beddengoed te verwisselen. Een uitvergrote jeugdfoto van mij was omgedraaid.

Dat was de druppel, daar was ik zó kapot van. Ik vind dat zó respectloos. Alsof ik zo even bij het grofvuil werd gezet, alsof wij geen geschiedenis hebben van 11 jaar. Maandag, toen het een mooie dag was en ik lekker met de kinderen in de tuin aan het rommelen was, werd het me duidelijk: ik red het wel. Ik kán niet meer terug al zou ik het willen. Ik ben door hem zó beschadigd dat een terugkeer op geen enkele manier meer mogelijk is. Het was een ongelooflijk moeilijke en pijnlijke constatering, maar wel eentje die waar is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten